ଶ୍ରୀମଦ୍‌ ଭାଗବତ

ଶ୍ରୀଶୁକ ଉବାଚ

ହରି ଚରିତ ଚିନ୍ତି ଧ୍ୟାନେ

।

କୋମଳ ମଧୁର ବଚନେ

॥

ରୋମ ପୁଲକେ ନିଜ ଦେହୀ

।

କହନ୍ତି ରାଜା ମୁଖ ଚାହିଁ

॥

ହେ ଭାଗ୍ୟବନ୍ତ ନୃପବର

।

ଗରିଷ୍ଠ ପ୍ରଶ୍ନ ଏ ତୋହର

॥

ପଚାରୁ ଜୀବଲୋକ ହିତେ

।

ଯେ ପ୍ରଶ୍ନ ଅଛି ତୋର ଚିତ୍ତେ

॥

ଏ ଆତ୍ମଜ୍ଞାନୀଙ୍କ ସମ୍ମତ

।

ଯେଣୁ ସଂସାରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ତତ୍ତ୍ୱ

॥

ଶ୍ରୋତବ୍ୟ ପ୍ରଶ୍ନ ଅଛି ଯେତେ

।

ଆଗମ ନିଗମ ଭକତେ

॥

ସହସ୍ର ସହସ୍ର ପ୍ରକାରେ

।

ପ୍ରଶ୍ନ ଯେ ଅଛି ଏ ସଂସାରେ

॥

ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ବଶେ ଗୃହେ ଥାଇ

।

ଆତ୍ମାର ହିତେ ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ

॥

ଆୟୁଷ କ୍ଷୟ ନ ଜାଣନ୍ତି

।

ବିଷୟ ଅର୍ଥ ନିତ୍ୟେ ଚିନ୍ତି

॥

ନିଦ୍ରା ହରଇ ଅର୍ଦ୍ଧବେଳ

।

ଅଥବା ବଧୂସଙ୍ଗ ମେଳ

॥

ଦିବସେ ଅର୍ଥ ଚିନ୍ତାକୁଳ

।

କୁଟୁମ୍ବ ଭରଣେ ବ୍ୟାକୁଳ

॥

ପୁତ୍ର କଳତ୍ର ଧନ ପାଇ

।

ଆନନ୍ଦେ ତାଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ଥାଇ

॥

ବିଷ୍ଣୁର ମାୟା ନିତ୍ୟ ଚିନ୍ତି

।

ନିକଟେ ମୃତ୍ୟୁ ନ ଦେଖନ୍ତି

॥

ମରଣ ଦେଖୁଥାଇ ଡୋଳେ

।

ଅଜ୍ଞାନେ ଭ୍ରମେ ସୁଖଭୋଳେ

॥

ଏଣୁ ସଂସାର ପ୍ରାଣୀଙ୍କର

।

ଆତ୍ମାର ଗତି ଅଗୋଚର

॥

ଏଣୁ ସଂସାର ଭାବ ତେଜି

।

ଆତ୍ମାର ଗତି ଚିତ୍ତେ ଭଜି

॥

ଯେ ହରି ସର୍ବଘଟେ ପୂରେ

।

ନିର୍ଲ୍ଲେପ ବାହ୍ୟ ଅଭ୍ୟନ୍ତରେ

॥

ତାର ମହିମା ଶୁଣି କର୍ଣ୍ଣେ

।

ନାମକୁ ଉଚ୍ଚାରି ବଦନେ

॥

ଏ କଥା ସାଂଖ୍ୟ ଯୋଗେ ଜାଣି

।

ସ୍ୱଧର୍ମ ନିଷ୍ଠା ପରିମାଣି

॥

ଜନ୍ମର ଲାଭ ଏ ପ୍ରମାଣ

।

ଅନ୍ତେ ସୁମରେ ନାରାୟଣ

॥

ପୂର୍ବେ ନିର୍ମଳ ମୁନି ଯେତେ

।

ତତ୍ତ୍ୱ ବିଚାରି ବେଦମତେ

॥

ବିଧି ନିଷେଧ ଦୂର କରି

।

କୃଷ୍ଣର ଭାବ ହୃଦେ ଧରି

॥

ଏଣୁ ସୁସାଧୁ ଅନୁକ୍ଷଣେ

।

ଗାଆନ୍ତି ଶୁଣନ୍ତି ଶ୍ରବଣେ

॥

ଏ ଭାଗବତ ଧର୍ମବାଣୀ

।

ବ୍ରହ୍ମ ସମାନେ ପରିମାଣି

॥

ଦ୍ୱାପରଯୁଗ ଆଦିକାଳେ

।

ମୁହିଁ ଅନେକ ଶିଷ୍ୟ ମେଳେ

॥

ମୋର ଜନକ ବ୍ୟାସମୁନି

।

ତାଙ୍କର ଶିକ୍ଷା ମୁହିଁ ଘେନି

॥

ନିର୍ଗୁଣ ମାର୍ଗେ ଦୃଢ଼ଚିତ୍ତ

।

ବିଷ୍ଣୁର ଭାବ ହେଲା ଜାତ

॥

ନିଶ୍ଚଳ ଯୋଗେ ମନ ଥୋଇ

।

ଯାହା ଅଭ୍ୟାସ କରିବଇଁ

॥

କହିବା ତୋର ଆଗେ ତାହା

।

ଶୁଣ ରାଜନ ପୁଣ୍ୟଦେହା

॥

ଯେ ଭାଗବତ ବାଣୀ କର୍ଣ୍ଣେ

।

ଶୁଣନ୍ତି ଶ୍ରଦ୍ଧା ଅବଧାନେ

॥

ମୁକୁନ୍ଦ ପାଦେ ତାଙ୍କ ମନ

।

ନିଶ୍ଚଳେ ରହେ ଦିନୁଦିନ

॥

ନିର୍ଭୟ ପଥେ ଚିତ୍ତ ରହେ

।

ତାକୁ ନ ଲାଗେ ମୃତ୍ୟୁଭୟେ

॥

ଯୋଗ ଅଭ୍ୟାସୀ ଯୋଗୀଜନେ

।

ଦୀର୍ଘେ ବଞ୍ଚନ୍ତି ଯୋଗଧ୍ୟାନେ

॥

ମୁହୂର୍ତ୍ତ ମାତ୍ର କୃଷ୍ଣବାଣୀ

।

ଯେ ଶୁଣେ ଯେବା ମୁଖେ ଭଣି

॥

ସେ ପ୍ରାଣୀ ଆତ୍ମାକୁ ଉଦ୍ଧାରେ

।

କି ଭାବ ବହୁ ସମ୍ବତ୍ସରେ

॥

ପୂର୍ବେ ଖଟ୍ୱାଙ୍ଗ ରାଜା ଥିଲା

।

ସ୍ୱର୍ଗେ ଦେବଙ୍କ ହିତ କଲା

॥

ରିପୁ ନିବାରି ଗୁରୁ ପାଶେ

।

ମିଳିଲା ଭକ୍ତିର ଉଶ୍ୱାସେ

॥

ଦେବେ ବୋଇଲେ ମାଗ ବର

।

ତା ଶୁଣି କହେ ନୃପବର

॥

ଆୟୁଷ ଅଛି ମୋର କେତେ

।

ଦେବେ କହିଲେ ଶାସ୍ତ୍ରମତେ

॥

ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ଅଛି ତୋ ଜୀବନ

।

ତା ଶୁଣି ସନ୍ତୋଷ ତା ମନ

॥

ବୋଲଇ ବରେ କାର୍ଯ୍ୟ ନାହିଁ

।

କ୍ଷୀଣ ଆୟୁଷ ମୋର ଦେହୀ

॥

ତକ୍ଷଣେ ଆସି ମହୀତଳେ

।

ଭଜିଲେ ଅକିଞ୍ଚନ ମେଳେ

॥

ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ନାମ ଉଚ୍ଚାରିଲା

।

ଅନ୍ତେ ସେ ଗୋବିନ୍ଦେ ପଶିଲା

॥

ଏବେ ସପତ ଦିନ ଯାଏ

।

ଜୀବନ ଅଛି ତୋର ଦେହେ

॥

ଏବେ ହରିଙ୍କୁ ଆଶ୍ରେ କର

।

ଶ୍ରବଣେ ବଦନେ ଉଚ୍ଚାର

॥

ଯେ ଅନ୍ତଃକାଳେ ହରିବାଣୀ

।

ମୁଖେ ଉଚ୍ଚାରି କର୍ଣ୍ଣେ ଶୁଣି

॥

ଯେତେ ବିଷୟ ଆତ୍ମା ଭେଦି

।

ଅସଙ୍ଗ ଅସ୍ତ୍ରେ ତାହା ଛେଦି

॥

ବେଗେ ପଶନ୍ତି କୃଷ୍ଣଭାବେ

।

ଶୁଣ କହିବା ତୋରେ ଏବେ

॥

ଯେ ପ୍ରାଣୀ ଅନ୍ତଃକାଳେ ଜାଣି

।

ଆତ୍ମାର ଗତି ମନେ ଗୁଣି

॥

ଗୃହ ଉପେକ୍ଷି ଚଳେ ବନେ

।

ତପ ଆଚରେ ଦୁଃଖଶ୍ରମେ

॥

ସ୍ନାନକୁ ସାରି ଶୀତଜଳେ

।

ବସି ନିଶ୍ଚଳେ ବୃକ୍ଷମୂଳେ

॥

ଅଭ୍ୟାସ କରି ଶୁଦ୍ଧମନେ

।

ତ୍ରିବୃତ ବ୍ରହ୍ମ ସୁମରଣେ

॥

ପ୍ରାଣ ପବନ ଯୋଗେ ରୁନ୍ଧି

।

ସକଳ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ନିରୋଧି

॥

ବୁଦ୍ଧି ସାରଥି ଆଶ୍ରେ କରି

।

ବିଷୟ ସମୁହ ନିବାରି

॥

କର୍ମେ ଚଞ୍ଚଳ ମନ ଚଳେ

।

ନିରୋପି କୃଷ୍ଣ ପାଦତଳେ

॥

ଏକା ଶରୀର ଚିନ୍ତି ନିତ୍ୟେ

।

ବଞ୍ଚିବ ଅନୁକ୍ଷଣେ ପ୍ରାନ୍ତେ

॥

ମନକୁ ନିର୍ବିଷୟ କରି

।

ସକଳ ଚିନ୍ତା ନ ସୁମରି

॥

ମନ ପ୍ରସନ୍ନ ଯେତେବେଳେ

।

ଜ୍ଞାନ ପ୍ରସରଇ ନିଶ୍ଚଳେ

॥

ସ୍ୱଭାବେ ମନ ଦୁଷ୍ଟ ପଣେ

।

ଆବୃତ ରଜ ତମୋଗୁଣେ

॥

ଏଣୁ ଧାରଣା ଆଶ୍ରେକରି

।

ମନର ମଳ ଅପହରି

॥

ଏମନ୍ତେ ଯୋଗର ଧାରଣ

।

ଯୋଗୀର ଭକ୍ତିର ଲକ୍ଷଣ

॥

ରାଜୋବାଚ

ଧାରଣା ଯୋଗ ଚିତ୍ତେ ଧରି

।

ଏମନ୍ତେ ତରେ ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ

॥

ଧାରଣା ହ୍ୱନ୍ତେ ସୁନିଶ୍ଚଳ

।

ବେଗେ ହରଇ ମନୁ ମଳ

॥

ଯୋଗୀଙ୍କ ଧାରଣା ଏମନ୍ତେ

।

ଶାସ୍ତ୍ରର ଅନୁଭବ ମତେ

॥

ଗୁରୁ ବଚନ କେବା ଜାଣି

।

ଯୋଗ ଧାରଣା ପରିମାଣି

॥

ଏଣୁ ଅଭ୍ୟାସ ପ୍ରାଣୀକରେ

।

ଏମନ୍ତ ମନୁ ମଳ ହରେ

॥

ଶ୍ରୀ ଶୁକ ଉବାଚ

ଜିତ ଆସନ ଜିତ ପ୍ରାଣ

।

ଜିତ ବିଷୟ ଇନ୍ଦ୍ରିଗଣ

॥

ସ୍ଥୂଳ ଶରୀରେ ବୁଦ୍ଧିବଳେ

।

ମନକୁ ସ୍ଥାପିବ ନିଶ୍ଚଳେ

॥

ବିଶେଷ ଗୋବିନ୍ଦ ଶରୀର

।

ସ୍ଥୂଳଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ସ୍ଥୂଳତର

॥

ଯହିଁ ସଂସାର ପରିମାଣ

।

ଭୂତ ଭବିଷ୍ୟ ବତ୍ତର୍ମାନ

॥

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ବସେ ଯାର ଦେହେ

।

ସପ୍ତାବରଣେ ଯୁକ୍ତ ହୁଏ

॥

ବିରାଟ ପୁରୁଷ ଏ ମଧ୍ୟେ

।

ବସେ ଧାରଣା ଅନୁବାଦେ

॥

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶ ପୁର

।

ପ୍ରମାଣ ଶରୀର ଯାହାର

॥

ଶୁଣ କହିବା ଅଧ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱେ

।

ବିରାଟ ପ୍ରତିଅଙ୍ଗ ମଧ୍ୟେ

॥

ପାତାଳ ବସେ ପାଦତଳ

।

ତା ପାଦ ଅଗ୍ରେ ରସାତଳ

॥

ଚରଣ ଗୁଳ୍‌ଫ ମହୀତଳ

।

ଜଙ୍ଘ ଯୁଗଳ ତଳାତଳ

॥

ସୁତଳ ବସେ ଜାନୁଯୁଗେ

।

ବିତଳାତଳ ଉରୁଭାଗେ

॥

ଜଘନ ଦେଶେ ମହୀତଳ

।

ନାଭୀ ବିବର ନଭସ୍ଥଳ

॥

ଜ୍ୟୋତି ସମୂହ ପରକାଶେ

।

ହୃଦରେ ସ୍ୱର୍ଲୋକହିଁ ବସେ

॥

କଣ୍ଠ ଆଶ୍ରିତ ମହଲ୍ଲୋକ

।

ବଦନେ ବସେ ଜନଲୋକ

॥

ଲଲାଟେ ତପଲୋକ ବସେ

।

ମସ୍ତକ ଦେଶେ ସତ୍ୟ ବସେ

॥

ବାସବ ଆଦି ଦିଗପାଳେ

।

ଯା ଅଷ୍ଟଭୂଜ ଏ ଶୟଳେ

॥

କର୍ଣ୍ଣେ ଯାହାର ଅଷ୍ଟଦଶା

।

ଅଶ୍ୱିନୀସୁତେ ଯାର ନାସା

॥

ଜଳନ୍ତା ଅଗ୍ନି ଯା ବଦନ

।

ନୟନ ଗୋଲକ ଗଗନ

॥

ସବିତା ଯାର ଚକ୍ଷୁ ବେନି

।

ଉଦୟ ଅସ୍ତ ପକ୍ଷ ବେନି

॥

ଯାର ଭୁଭଙ୍ଗ ବେନି ପାଦ

।

ସଲିଳ ତାଳୁ ସରଜିହ୍ୱ

॥

ତିନି ବେଦ ଯେ ବ୍ରହ୍ମରନ୍ଧ୍ର

।

ବିକଟ ତୁଣ୍ଡ ଯମପଦ

॥

ଯାହାର ତୁମ୍ଭେ ସ୍ନେହକଳା

।

ଅଧଃ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱରେ ଦନ୍ତମାଳା

॥

ନର ଉନ୍ମାଦ ଯାର ହାସ

।

ଯେ ବିଷ୍ଣୁ ମାୟାରେ ପ୍ରକାଶ

॥

ସଂସାର ଯାହାର କଟାକ୍ଷ

।

ଏ ଜୀବ ଲଭେ ତା ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ

॥

ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱ ଓଷ୍ଠରେ ଲଜ୍ଜାବସେ

।

ଲୋଭ ବସଇ ଅଧୋଦେଶେ

॥

ଧର୍ମ ବସଇ ସ୍ତନ ଯୁଗେ

।

ଅଧର୍ମ ବସେ ଧର୍ମଭାଗେ

॥

ଅଣ୍ଡେ ବସଇ ପ୍ରଜାପତି

।

ମିତ୍ରାବରୁଣ କୋଷେ ସ୍ଥିତି

॥

ବକ୍ଷରେ ସାଗର ନିଚୟ

।

ଗିରିମାନେ ଯେ ଅସ୍ଥିଚୟ

॥

ସକଳ ନଦୀ ନାଡ଼ୀ ସାର

।

ବୃକ୍ଷ ଔଷଧ ଲୋମ ଯାର

॥

ଅନନ୍ତ ବୀର୍ଯ୍ୟେ ଯହିଁ ବସେ

।

ଶ୍ୱାସ ପବନ ଅଣଚାଶେ

॥

ଯାହାର ଗତି ଜାଣ କାଳ

।

ଜୀବ ସଂହାର ଯାର ଖେଳ

॥

ପ୍ରାଣୀ ସଂହାର କ୍ରୀଡ଼ା ତାର

।

ଶୁଣ ହେ କୁରୁ ବୀରବର

॥

ଜୀମୁତଗଣ ଯାର କେଶ

।

ସନ୍ଧ୍ୟା ଯାହାର ନିଜବାସ

॥

ପ୍ରକୃତି ହୃଦୟ ଯାହାର

।

ଯାହାର ମନ ନିଶାକର

॥

ବିଜ୍ଞାନ ଶକ୍ତି ଯା ମହିମା

।

ଅନ୍ତଃକରଣ ରୁଦ୍ର ସୀମା

॥

କରଭ ଅଶ୍ୱ ଅଶ୍ୱତର

।

ନଖ ସମୁହେ କରୀବର

॥

ଯେ ପଶୁ ମୃଗାଦି ବିଶେଷେ

।

ସର୍ବ କଳ୍ପିତ କଟିଦେଶେ

॥

ପକ୍ଷୀଏ ଯାର ବ୍ୟାକରଣ

।

ବୁଦ୍ଧି ବିଷୟେ ମନୁଗଣ

॥

ଯାର ନିବାସ ନରଦେହ

।

ଯହିଁ କଳ୍ପିତ ମାୟା ମୋହ

॥

ଗନ୍ଧର୍ବ ବିଦ୍ୟାଧର ଆଦି

।

ଚାରଣ ଗଣିକା ପ୍ରସିଦ୍ଧି

॥

କିନ୍ନର ଗଣ ଯାର ସ୍ୱର

।

ବୀର୍ଯ୍ୟରେ କଳ୍ପିତ ଈଶ୍ୱର

॥

ବ୍ରାହ୍ମଣ ଯାର ମୁଖୁଜାତ

।

କ୍ଷତ୍ରିୟ ଭୁଜରୁ ସମ୍ଭୁତ

॥

ଉରରୁ ବୈଶ୍ୟ ଉତପତ୍ତି

।

ପାଦରୁ ଜାତ ଶୂଦ୍ରଜାତି

॥

ନାନା ପ୍ରକାର କାମ ବହି

।

ଅଭୀଷ୍ଟ ଦେବେ ଯାର ଦେହୀ

॥

ନିଗମ କର୍ମକାଣ୍ଡ ଯେତେ

।

ଯାହାର କର୍ମ ଏ ଯୁଗତେ

॥

ଏମନ୍ତେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଦେହେ

।

ବସେ ଅସତ୍ୟ ସତ୍ୟ ପ୍ରାୟେ

॥

ଏମନ୍ତେ ଏ ସ୍ଥୂଳ ଶରୀରେ

।

ଧାରଣା ଯୋଗେ ନିର୍ବିକାରେ

॥

ମନ ନିରୋଧି ଯୋଗ ବଳେ

।

ବିଷ୍ଣୁର ଚରଣ କମଳେ

॥

ସର୍ବ ଶରୀରେ ଭଗବାନ

।

ତା ତହୁଁ କେବା ଅଛି ଅନ୍ୟ

॥

ସେ ସର୍ବ ବୁଦ୍ଧି ଅନୁଭବ

।

ଜୀବ ପରମ ବ୍ରହ୍ମଲାଭ

॥

ସ୍ୱପ୍ନ ଜାଗ୍ରତେ ଯାର ଅନ୍ତ

।

କେ ଜାଣିପାରେ ତା ବୃତ୍ତାନ୍ତ

॥

ସତ୍ୟ ପରମାନନ୍ଦ ନିଧି

।

ଯାର ଭଜନେ ସର୍ବ ସିଦ୍ଧି

॥

ଜନ୍ମ ମରଣ ଯାର ତହୁଁ

।

କେ ଅବା ଗୋଚର ତା କହୁଁ

॥

ଏମନ୍ତ କହି ଶୁକମୁନି

।

ହରଷେ ହରି ଭାବ ଘେନି

॥

ସାନନ୍ଦେ ପରୀକ୍ଷିତ ମେଳେ

।

ଯାହା କହିଲେ ଗଙ୍ଗାକୂଳେ

॥

ଦ୍ୱିତୀୟ ସ୍କନ୍ଧେ ଭାଗବତ

।

କହିଲେ ଦାସ ଜଗନ୍ନାଥ

॥

ଶ୍ରୀ ଶୁକ ଉବାଚ

ଏ ଯେତେ କହିଲି ମୁଁ ତୋତେ

।

ଈଶ୍ୱର ଶରୀର ସମେତେ

॥

ଏ ସ୍ଥୁଳଦେହ ମନେ ଧରି

।

ସୁବୁଦ୍ଧି ବଳେ ଯତ୍ନକରି

॥

ସେ ହରି ଅନ୍ତର ବାହାରେ

।

ଅନ୍ୟ କେ ଅଛି ଏ ସଂସାରେ

॥

ସେ ସର୍ବ ବୁଦ୍ଧି ଅନୁଭୂତ

।

ସ୍ୱପ୍ନ ଜାଗ୍ରତ ମଧ୍ୟ ସ୍ଥିତ

॥

ସତ୍ୟ ଆନନ୍ଦ ଜଳନିଧି

।

ଭକ୍ତ ଜନଙ୍କ ସର୍ବସିଦ୍ଧି

॥

ଯାହାର ତହୁଁ ଏ ଜଗତ

।

ଆତ୍ମାର ସଙ୍ଗେ ଉଦେ ଅସ୍ତ

॥

ଏହି ପ୍ରକାରେ ପୂର୍ବକାଳେ

।

ସେ ଆତ୍ମଯୋନି ଏ ଶୟଳେ

॥

ଆତ୍ମ ସ୍ମରଣ ବୁଦ୍ଧିବଳେ

।

ସର୍ଜିଲା ଏ ବିଶ୍ୱ ମଣ୍ତଳେ

॥

ଆତ୍ମାକୁ ପାଳି ପୁଣି ହରେ

।

ବୋଇତ ଯେହ୍ନେ ବଣିଜ୍ୟରେ

॥

ଶବଦମୟ ବ୍ରହ୍ମପଥ

।

ଯେ ମାର୍ଗେ ଜୀବ ଆତଯାତ

॥

ପଡ଼ି ଭ୍ରମଇ ଅଧ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱେ

।

କିଛି ନ ଲଭେ ଲାଭପଦେ

॥

ବାସନାମୟ ମାୟାଯାନେ

।

ନ ବୁଝି ନିରତେ ଭ୍ରମଣେ

॥

ତାହାଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ସେ ସୁବୁଦ୍ଧି

।

ଜାଣେ ବେପାର ସଦବୁଦ୍ଧି

॥

ବିଚାର କରେ ମାୟାପଥେ

।

ମୁହିଁ ଭ୍ରମଇ କିସ ଅର୍ଥେ

॥

ଶ୍ରମ ଲଭଇ ଆତଯାତେ

।

ଲାଭ ନ ମିଳେ ମୋର ହସ୍ତେ

॥

ଏଣୁ ଏ ପଥଶ୍ରମ ତେଜି

।

ଯେ ପ୍ରାଣୀ ଆତ୍ମଲାଭ ଖୋଜି

॥

ପ୍ରତ୍ୟାଶା ଦୂରେ ପରିହରେ

।

ଆତ୍ମାରେ ଆତ୍ମା ବୋଧକରେ

॥

ଅଳପ ସୁଖେ ଆତ୍ମା ତୋଷେ

।

ବର୍ତ୍ତଇ ଦିନ ଉପବାସେ

॥

ଥାଉଁ ଏ ବସୁନ୍ଧରୀ ଅଙ୍କ

।

କି ସୁଖ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପଲଙ୍କ

॥

ସମର୍ଥ ଭୁଜ ଥାଉ ବାମେ

।

କି ପ୍ରୟୋଜନ ଉପାଧାନେ

॥

ଯେବେ ବା ଅଛିଟି ଅଞ୍ଜଳି

।

କି ପ୍ରୟୋଜନ ପାକସ୍ଥଳୀ

॥

ଦିଗ ବଳ୍‌କଳ ଯେବେ ଥିବ

।

ପଟ୍ଟବସ୍ତ୍ରରେ କିସ ହେବ

॥

ବୃକ୍ଷର ଯେଉଁ ଫଳମାନ

।

ସେ କି ନୁହନ୍ତି ଭିକ୍ଷା ଅନ୍ନ

॥

ନଦୀ ସବୁ କି ଶୁଖିଅଛି

।

ଗିରି ଗୁହା କି ରୁନ୍ଧିଅଛି

॥

ହରିକି ନ ରଖେ ଭକତ

।

ଧନ ଲାଭରେ କିମ୍ପାଚିତ୍ତ

॥

ଏମନ୍ତ ଭାବେ କୃଷ୍ଣ ପାଦେ

।

ଯେ ପ୍ରାଣୀ ଭଜନ୍ତି ଆନନ୍ଦେ

॥

ସେ କିମ୍ପା ଧନଗର୍ବୀ ଲୋକେ

।

କ୍ଷଣେ ଭଜିବେ ଆତ୍ମାସୁଖେ

॥

ଏହି ପ୍ରକାରେ ଆତ୍ମାଚିତ୍ତେ

।

ସିଦ୍ଧି ଲଭନ୍ତି ଅନୁଭୂତେ

॥

ସେ ପ୍ରାଣୀ ହୁଏ କୃତ୍ୟ କୃତ୍ୟ

।

ତାହାକୁ ପ୍ରସନ୍ନ ଅନନ୍ତ

॥

ଏଣୁ ନିରତେ ଆତ୍ମ ଯୋଗେ

।

ଭଜିବ କୃଷ୍ଣ ପାଦ ଯୁଗେ

॥

ମୁଁ ଯେତେ କହିଲି ବିଶ୍ୱାସେ

।

ଏଣୁ ସଂସାରେ ହେତୁ ନାଶେ

॥

ଏ ଭବ ଅନାଦର କରି

।

ସଂସାର ଚିନ୍ତା ଚିତ୍ତେ ଭରି

॥

ପଶୁମାନଙ୍କର ଏ ଗତି

।

ମାୟା ସଂସାରେ ଯେ ଭ୍ରମନ୍ତି

॥

ଦେଖ ସଂସାରେ ପ୍ରାଣୀ ଯେତେ

।

ଯନ୍ତ୍ରିତ କର୍ମର ଆୟତ୍ତେ

॥

ବଇତରଣୀ ନାମେ ନଦୀ

।

ଯାତନା ମଧ୍ୟେ ସେ ପ୍ରସିଦ୍ଧି

॥

ତହିଁ ପଡ଼ଇ ଦେଖୁ ଦେଖୁ

।

ତାଙ୍କ ଜୀବନ କେବା ରଖୁ

॥

ଅର୍ଜିଲା କର୍ମଫଳ ଲଭି

।

ଅଶେଷ ଦେହେ ତାହା ସେବି

॥

ଏବେ ହୋ ଶୁଣ ନୃପମଣି

।

ତେଣୁ ସଂସାରେ ତରେ ପ୍ରାଣୀ

॥

ସେ ଅବା ଏ ନର ଶରୀରେ

।

ଧାରଣା ଯୋଗ ନିର୍ବିକାରେ

॥

ସ୍ୱଦେହେ ହୃଦୟେ ପ୍ରକାଶେ

।

ସେ ହରି ଘୋର ତମ ନାଶେ

॥

ପ୍ରାଦେଶ ମାତ୍ର ରୂପ ଧରି

।

ବିଜୟ ପ୍ରଭୁ ନରହରି

॥

ସୂକ୍ଷ୍ମ ସ୍ୱରୂପ ରୂପ ତାର

।

ଶୁଣ ସାନନ୍ଦେ କୁରୁବୀର

॥

ଶ୍ୟାମସୁନ୍ଦର ଭୁଜ ଚାରି

।

ଶଙ୍ଖ କମଳ ଚକ୍ରଧାରୀ

॥

ଧାରଣ ଯୋଗେ ଏହା ଚିନ୍ତି

।

ନିଶ୍ଚଳ ନୟନେ ଦେଖନ୍ତି

॥

ପ୍ରସନ୍ନ ଶ୍ରୀମୁଖମଣ୍ତଳ

।

ଲୋଚନ ପୁଣ୍ଡରୀକ ଦଳ

॥

କଦମ୍ବ କିଞ୍ଜଳ୍‍କ ସୁରଙ୍ଗ

।

ପୀତ ବସନେ ଶୋହେ ଅଙ୍ଗ

॥

ଅମୁଲ୍ୟ ହାର ବକ୍ଷସ୍ଥଳେ

।

ରତ୍ନ କେୟୁର ବାହୁମୂଳେ

॥

ସୁବର୍ଣ୍ଣ କିରୀଟ କୁଣ୍ଡଳ

।

ସୁନ୍ଦର ଅଳକା କପୋଳ

॥

ହୃଦୟ ପଦ୍ମ ମଧ୍ୟେ ସ୍ମରି

।

ଏ ରୂପ ଚିନ୍ତେ ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ

॥

ଶ୍ରୀବତ୍ସ କଉସ୍ତୁଭ ମଣି

।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ସୂତ୍ରେ ସୁଖଞ୍ଜଣି

॥

ଆଜାନୁ ଲମ୍ବେ ବନମାଳ

।

କନ୍ଧୁ ବେଷ୍ଟିତ ବକ୍ଷସ୍ଥଳ

॥

ରତ୍ନ ମେଖଳା କଟୀ ମାଝେ

।

ଅଙ୍ଗୁଳେ ମୁଦ୍ରିକା ବିରାଜେ

॥

ଅଙ୍ଗଦ ନୁପୁର କଙ୍କଣ

।

ବିବିଧେ ଅଙ୍ଗ ଆଭରଣ

॥

କମଳ ପୁଷ୍ପ ଶିରେ ଶୋହେ

।

ନୀଳ କୁନ୍ତଳ ଜନ ମୋହେ

॥

ସୁନ୍ଦର ହସିତ ବଦନ

।

ଅଞ୍ଜନେ ବିରାଜେ ନୟନ

॥

ଭ୍ରୁଭଙ୍ଗ ଅନୁଗ୍ରହ ମୁଖ

।

ଭୃକୁଟୀ କୁଟୀଳ ସୁରେଖ

॥

ଏମନ୍ତେ ଈଶ୍ୱରର ଦେହେଁ

।

ଚିତ୍ତେ ଚିନ୍ତିବ ମାୟାମୋହେ

॥

ଯାବତ ଧାରଣାର ବଳେ

।

ମନ ନ ରହେ ସୁନିଶ୍ଚଳେ

॥

ଏମନ୍ତ ଏକ ଏକ ଅଙ୍ଗେ

।

ନିତ୍ୟେ ଭାବିବ ବୁଦ୍ଧି ଯୋଗେ

॥

ହାସ୍ୟ ବଦନୁ ପାଦ ଯାଏ

।

ଭାବିବ ବିଷ୍ଣୁ ସ୍ଥୁଳ ଦେହେ

॥

ସ୍ଥାନକୁ ସ୍ଥାନ ଧ୍ୟାନ କରି

।

ଭିତରେ ପଶିବ ପ୍ରସାରି

॥

ଯାବତ ବୁଦ୍ଧି ଏ ଶରୀରେ

।

ପରମ ଶୁଦ୍ଧ ନ ବିଚାରେ

॥

ଯାବତ ବିଷ୍ଣୁ ନିଜ ଦେହେ

।

ନ ଦେଖି ତତ୍ତ୍ୱର ଉଦୟେ

॥

ତାବତ ସ୍ଥୂଳ ରୂପ ଚିନ୍ତି

।

ଚିତ୍ତେ ସ୍ମରିବ ନିତି ନିତି

॥

ସୁଖେ ବସିବ ସ୍ଥିରାସନେ

।

ସ୍ଥୂଳ ଶରୀରେ ଯୋଗଧ୍ୟାନେ

॥

ଏମନ୍ତ କରିବ ଧାରଣ

।

ଯାବତ ନ ଘଟେ ମରଣ

॥

ପବିତ୍ର ପୁଣ୍ୟତୀର୍ଥ କାଳେ

।

ମନ ନ କରିବ ଚଞ୍ଚଳେ

॥

ଯୋଗ ଧାରଣେ ପଞ୍ଚପ୍ରାଣ

।

ସାଧିବ ସମାଧି ଧାରଣ

॥

ଆସନ ପ୍ରତ୍ୟାହାର ବଳେ

।

ମନକୁ ସ୍ଥାପିବ ନିଶ୍ଚଳେ

॥

ମନ ସହିତେ ଇନ୍ଦ୍ରିଗଣ

।

ନିର୍ମଳ ବୁଦ୍ଧିରେ ସଂଯମ

॥

ସେ ବୁଧ କ୍ଷେତ୍ରଜ୍ଞ ପ୍ରମାଣି

।

ଆତ୍ମାରେ କ୍ଷେତ୍ରଜ୍ଞକୁ ଜାଣି

॥

ଆତ୍ମାରେ ଆତ୍ମାକୁ ନିରୋଧି

।

ଏମନ୍ତ ଯେ ଜନ ସୁବୁଦ୍ଧି

॥

ଆତ୍ମାର ଲାଭ ଲଭେ ହେଳେ

।

କର୍ମ ଛାଡ଼ିବୁ ତେତେବେଳେ

॥

ଏ ଭାବେ ଜୀବର ନିସ୍ତାର

।

କାଳର ନାହିଁ ଅଧିକାର

॥

ଦେବେ ନୁହନ୍ତି ଯହିଁ ହିଂସ୍ର

।

ତ୍ରିଗୁଣେ ନୁହନ୍ତି ପ୍ରବେଶ

॥

ଇନ୍ଦ୍ରିୟଗଣେ ଅଗୋଚର

।

ନାହିଁ ମହତ ତତ୍ତ୍ଵ ଦୂର

॥

ଏ ଘେନି ବୈଷ୍ଣବର ଧାମ

।

ପରମ ପଦ ତାର ନାମ

॥

କେବେ ନ ପାନ୍ତି ଯାହା ଚିନ୍ତି

।

ନ ଜାଣୁ ନ ଜାଣୁ କହନ୍ତି

॥

ଦୂରାତ୍ମା ଭାବ ପରିହରି

।

ସୁହୃଦ ଭାବ ଚିତ୍ତେ ଧରି

॥

ପରମ ପଦେ କରି ସ୍ଥାନ

।

ତେବେ ସାଧିବ ଦୃଢ ମନ

॥

ବିଶ୍ୱକୁ ବ୍ରହ୍ମମୟ ଭାବି

।

ପାରିଲେ ହେବ ସର୍ବସିଦ୍ଧି

॥

ବାମ ଚରଣ ପଛଭର

।

ତେଣେ ନିରୋଧି ମୂଳାଧାର

॥

ମୂଳ ପବନ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱେ ତୋଳି

।

ନାଭି ପବନ ସଙ୍ଗେ ମିଳି

॥

ବେନି ପବନ ତୋଳି ବଳେ

।

ସ୍ଥାପିବ ହୃଦୟ କମଳେ

॥

ତହୁଁ ତୋଳିବ ତିନି ପ୍ରାଣ

।

କଣ୍ଠେ ଯେ ବସଇ ଉଦାନ

॥

ବ୍ୟାନ ପବନ ତାର ତୁଲେ

।

ଧରି ସ୍ଥାପିବ ତାଳୁ ମୂଳେ

॥

ତହୁଁ କୁମ୍ଭକ ସାଧିକରି

।

ପ୍ରାଣକୁ ଭୂମଣ୍ତଳେ ଭରି

॥

ନିରୋଧ କରି ସ୍ୱାହା ଦ୍ୱାର

।

ସ୍ମରଣ କରିବ ଓଁକାର

॥

ନିୟତ ଥାଇ ଯୋଗବନ୍ଧେ

।

ତେବେ ସ୍ଥାପିବ ବ୍ରହ୍ମରନ୍ଧ୍ରେ

॥

ନିଶ୍ଚଳ ଯୋଗେ ଦୃଢ଼େ ସାଧି

।

ତକ୍ଷଣେ ବ୍ରହ୍ମରନ୍ଧ୍ରେ ଭେଦି

॥

ପରମ ପଦେ ତାର ଗତି

।

ବ୍ରହ୍ମାର ବ୍ରହ୍ମଲୋକେ ସ୍ଥିତି

॥

ଗୁଣ ସମୁହ ଅଷ୍ଟନିଧି

।

ଯେଣୁ ବାଞ୍ଛଇ ମନ ସିଦ୍ଧି

॥

ମନ ଇନ୍ଦ୍ରିୟଗଣ ମେଳେ

।

ତକ୍ଷଣେ ବ୍ରହ୍ମଲୋକ ମିଳେ

॥

ଯୋଗେଶ୍ୱରଙ୍କର ଏ ଗତି

।

ପରମ ପୁରୁଷ ବୋଲନ୍ତି

॥

ଏମନ୍ତେ ତିନିଲୋକ ଜିଣି

।

ଶୁଣ କହିବା ପରିମାଣି

॥

ଯେ କର୍ମ ସାଧେ କର୍ମ କାଣ୍ତେ

।

ସେ କାହିଁ ଲଭେ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱ ଦାଣ୍ତେ

॥

କେବା ଲଭିବ କର୍ମ ଭାବେ

।

ସମାଧି ବିଦ୍ୟା ତପଯୋଗେ

॥

ସୁଷୁମ୍ନା ରନ୍ଧ୍ରେ ବ୍ରହ୍ମପଥେ

।

ଜ୍ୟୋତି ପ୍ରକାଶେ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱଗତେ

॥

ବିଧୌତ କଳୁଷ ଶରୀର

।

ସେ ଚିତ୍ରେ ସ୍ଥିତି ସୁଷୁମ୍ନାର

॥

ସେହି ସୁଷୁମ୍ନା ଚକ୍ରସାର

।

ଯେ ଚକ୍ର ତଳେ ଧ୍ରୁବପୁର

॥

ବିଶ୍ୱର ନାଭି ସେ ବୋଲାଇ

।

ଆତ୍ମା ସ୍ୱରୂପେ ତହୁଁ ଯାଇ

॥

ପ୍ରବେଶ ପରମ ସ୍ୱରୂପେ

।

ବ୍ରହ୍ମ ନିର୍ବାଣ ମହଲ୍ଲୋକେ

॥

କଳ୍ପ ଆୟୁଷ ସିଦ୍ଧଗଣେ

।

ଯହିଁ ରମନ୍ତି ଅନୁକ୍ଷଣେ

॥

ସେ ପୁଣି କଳ୍ପକ୍ଷୟ କାଳେ

।

ଅନନ୍ତ ନିଃଶ୍ୱାସେ ଅନଳେ

॥

ଦହନ ଦେଖି ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ

।

ଅନନ୍ତ ଶୟନ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ

॥

ସିଦ୍ଧେଶ୍ୱରଙ୍କ ସ୍ଥାନେ ପଶେ

।

ବେଦ ଯା ବ୍ରହ୍ମଲୋକେ ଘୋଷେ

॥

ସଂସାରକର୍ତ୍ତା ଯେ ବୋଲାନ୍ତି

।

ସେ ବ୍ରହ୍ମା ବ୍ରହ୍ମଲୋକେ ସ୍ଥିତି

॥

ଯେ ପୁରେ ନାହିଁ ଦୁଃଖ ଶୋକ

।

ଜରା ମରଣ ଉଦବେଗ

॥

ଚିତ୍ତ ଅନର୍ଥ ହେତୁ କାହିଁ

।

ଜନ୍ମ ମରଣ ଭୟ ନାହିଁ

॥

କେତେହେଁ କାଳ ସେ ଭୁବନେ

।

ରହି ଚିନ୍ତଇ ଅବଧାନେ

॥

ପୃଥିବୀ ରୂପେ ଲିଙ୍ଗ ଦେହେ

।

ସେ ପୁଣି ବିହରେ ନିର୍ଭୟେ

॥

ପୃଥିବୀ ରୂପେ ଜଳେ ଯାଇ

।

ସେ ଇଷ୍ଟ ଭୋଗ ତା ଭୁଞ୍ଜଇ

॥

ଅନଳ ସମ ତହୁଁ ସ୍ଥିତି

।

ଜ୍ୟୋତି ସ୍ୱରୂପ ପ୍ରାଣ ଚିନ୍ତି

॥

ପବନେ କରଇ ସଞ୍ଚାର

।

ଧରଇ ପବନ ଶରୀର

॥

ସେ ବାୟୁ କାଳେ ନଭେ ପୂରେ

।

ସେ ଜୀବ ଲିଙ୍ଗ ରୂପ ଧରେ

॥

ଗନ୍ଧ କଳ୍ପଇ ଘ୍ରାଣ ମାତ୍ରେ

।

ରସକୁ ରସନା ସଙ୍ଗତେ

॥

ଦୃଷ୍ଟିରେ ରୂପକୁ ସଂହାରି

।

ତ୍ୱକକୁ ସ୍ପର୍ଶରେ ସେ ହରି

॥

ଶବଦ ଗୁଣେ କର୍ଣ୍ଣ ଭାରି

।

ଏ ରୂପେ ପ୍ରାଣ ସୂକ୍ଷ୍ମେ ଧରି

॥

ବୁଦ୍ଧି ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଭାବ ଏଣେ

।

ଏ ପଞ୍ଚମାତ୍ରା ପରମାଣେ

॥

ଏ ଅହଙ୍କାର ଭଗବାନ

।

ବୁଦ୍ଧି ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ

॥

ପଞ୍ଚ ବିକାରେ ପଞ୍ଚ ଦେବା

।

ମନ ସମ୍ମତେ କରି ସେବା

॥

ଏ ପଞ୍ଚ ଦେବତା ସହିତେ

।

ସୂକ୍ଷ୍ମ ସ୍ୱରୂପେ ମହତ୍ତତ୍ତ୍ୱେ

॥

ସେ ତତ୍ତ୍ଵ ଗୁଣର ସଂସ୍ଥାନ

।

ପ୍ରଧାନେ ଦେହେ ହୁଏ ଲୀନ

॥

ନିତ୍ୟ ନିର୍ଗୁଣ ସେ ନିରୋଧେ

।

ଦଶ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଆତ୍ମା ସାଧେ

॥

ଆତ୍ମା ନିରୋଧେ ଆତ୍ମଜ୍ଞାନେ

।

ପ୍ରବେଶ କରେ ଅବ୍ୟମାନେ

॥

ଆନନ୍ଦେ ଜ୍ଞାନ ରସ ଭୋଳେ

।

ଶାନ୍ତି ଭଜଇ ସେ ନିଶ୍ଚଳେ

॥

ଏମନ୍ତେ ଧାରଣାନୁଭାବ

।

ନିଶ୍ଚେ ପଶଇ ବାସୁଦେବ

॥

ଅନ୍ତେ ଲଭଇ ଯେତେ ଗତି

।

ତାହାକୁ କହି ଭାଗବତୀ

॥

ଯହିଁ ପଶିଲେ ଆତ୍ମା ମନ

।

ନ ଲଭେ ପୁନରାଗମନ

॥

ଶୁଣ ହୋ ନୃପ ପରୀକ୍ଷିତ

।

ଯେଣୁ ପୁଚ୍ଛିଲୁ ଭାଗବତ

॥

ମୋକ୍ଷର ମାର୍ଗ ମୁଁ କହିଲି

।

ତୋ ମନୁ ସଂଶୟ ଛେଦିଲି

॥

ତେଣୁ କହିଲି ଶ୍ରୁତି ଯୋଗେ

।

ତୋର ସମୀପେ ଅନୁରାଗେ

॥

ଦଇବେ କାଳ ଅବସାନ

।

ଏଣେ କହିବା ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ

॥

ବ୍ରହ୍ମାର ତପେ ହୋଇ ତୋଷ

।

ବିଷ୍ଣୁ ଯେ ଦେଲେ ଉପଦେଶ

॥

ସେ ପଦ କହିଲି ମୁଁ ତୋତେ

।

ଏବେ ତୁ ଶୁଣ ଏକ ଚିତ୍ତେ

॥

ସଂସାର ସଞ୍ଚରନ୍ତି ଯେତେ

।

ସେ କାହିଁ ଯିବେ ବିଷ୍ଣୁ ପଥେ

॥

ସେ କଥା ଶୁଣି ପ୍ରିୟଭାବେ

।

ସେ ଭକ୍ତି ଲଭେ ବାସୁଦେବେ

॥

ବ୍ରହ୍ମାର ତପ କଷ୍ଟେ କରି

।

ଯାହା କହିଲେ ଦୟାକରି

॥

ସେ ସର୍ବବ୍ରହ୍ମ ବେଦସାର

।

ସକଳ ବୁଝି ତିନିବାର

॥

ସେ ହରି ସର୍ବଭୂତ ମଧ୍ୟେ

।

ନିତ୍ୟ ବିହରେ ଆତ୍ମାପଦେ

॥

ଯେ ଭକ୍ତି ଜୀବ ସୁଖପଥ

।

ଏଭାବେ ହେଲେ ଆତ୍ମାରତ

॥

ବୁଦ୍ଧି ଲକ୍ଷଣ ଅନୁମାନେ

।

ନିଶ୍ଚଳ ଯୋଗୀ ଯୋଗଧ୍ୟାନେ

॥

କେ ଅବା କରିବ ଗୋଚର

।

ଜଗତ ବାହ୍ୟ ଅଭ୍ୟନ୍ତର

॥

ଏ ଘେନି ସର୍ବ ଆତ୍ମା ଭାବେ

।

ସର୍ବଦା କାଳେ ଏକଠାବେ

॥

ହରିଙ୍କି କର୍ଣ୍ଣପଥେ ଶୁଣି

।

ମୁଖେ ନିରତେ ନାମ ଭଣି

॥

ସେ ହରି କଥାମୃତ ରସ

।

ଯେ କରେ କର୍ଣ୍ଣପଥେ ପ୍ରାସ

॥

ବିଷୟ ବିଷ ନାଶି ଚିତ୍ତ

।

ପବିତ୍ର କରେ ଅନ୍ତର୍ଗତ

॥

ଗୋବିନ୍ଦ ଚରଣ କମଳେ

।

ପଶଇ ଭକ୍ତ ଯୋଗବଳେ

॥

ଏ ଭାଗବତ ରସ ଚିତ୍ତେ

।

ସୁଜନେ ପିଅ କର୍ଣ୍ଣପଥେ

॥

ବିଷୟ ରସ ଯାଉ ନାଶ

।

କହଇ ଜଗନ୍ନାଥ ଦାସ

॥

ଶ୍ରୀଶୁକ ଉବାଚ

ଶୁକ କହନ୍ତି ସାଧୁଚିତ୍ତେ

।

ପ୍ରସନ୍ନେ ନୃପତି ଅଗ୍ରତେ

॥

ଶୁଣ ରାଜନ ପୁଣ୍ୟଦେହା

।

ତୁ ମୋତେ ପଚାରିଲୁ ଯାହା

॥

ମନୁଷ୍ୟ ମଧ୍ୟେ ସାଧୁବାଣୀ

।

ମରଣ କାଳେ ତାହା ଜାଣି

॥

ଏବେ କହିବା ଜ୍ଞାନ ସାର

।

ଭକତ ଜନଙ୍କ ବେଭାର

॥

ବ୍ରହ୍ମ ତେଜକୁ ଯାର ଇଚ୍ଛା

।

ବ୍ରହ୍ମ ଭଜନେ ତାର ଦୀକ୍ଷା

॥

ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ସୁଖ ଯାର ଭାବ

।

ସେ ନର ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କୁ ପୂଜିବ

॥

ସନ୍ତତି ଅର୍ଥେ ଯାର ମତି

।

ସେ ପ୍ରାଣୀ ପୂଜେ ପ୍ରଜାପତି

॥

ଶ୍ରୀକାମେ ଦୁର୍ଗାଦେବୀ ପୁଜେ

।

ତେଜସ୍ୱୀ ସେବେ ଗ୍ରହରାଜେ

॥

ଧନାର୍ଥୀ ପୁଜେ ଧନସ୍ୱାମୀ

।

ରୁଦ୍ରଙ୍କୁ ପୂଜେ ବୀର୍ଯ୍ୟକାମୀ

॥

ସେବେ ଅଦିତୀ ଦେବମାତା

।

ଭକ୍ଷ ଅର୍ଜନେ ଯାର ଚିନ୍ତା

॥

ଦେବଙ୍କୁ ପୂଜେ ସ୍ୱର୍ଗକାମୀ

।

ବିଶ୍ୱଦେବାଙ୍କୁ ରାଜାସ୍ୱାମୀ

॥

ସାଧ୍ୟଙ୍କୁ ପୂଜେ ପ୍ରଜାଅର୍ଥେ

।

ଅଶ୍ୱିନୀସୁତେ ଆୟୁପଥେ

॥

ଯେ ପ୍ରାଣୀ ପୁଷ୍ଟିଅର୍ଥେ କାମୀ

।

ଆନନ୍ଦେ ପୂଜିବ ସେ ଭୂମି

॥

ପ୍ରତିଷ୍ଠା ଯେବା ନର ଇଚ୍ଛେ

।

ସେ ପୂଜେ ଭୂମି ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ

॥

ସୁନ୍ଦର ରୂପେ ଯାର ଭାବ

।

ସେ ନର ପୂଜିବ ଗନ୍ଧର୍ବ

॥

ଯେ ନର ଇଚ୍ଛେ ଦିବ୍ୟନାରୀ

।

ଭାବେ ଉର୍ବଶୀ ପୂଜାକରି

॥

ସର୍ବ ସମ୍ପଦେ ଯାର ଇଚ୍ଛା

।

ସେ ନର ପୂଜିବ ବିଧାତା

॥

ଯଶ ଇଚ୍ଛଇ ଯେହୁ ନର

।

ଯଜ୍ଞେ ପୂଜିବ ଯଜ୍ଞେଶ୍ୱର

॥

ରତ୍ନ ଭଣ୍ତାର ଯେ ଅଛନ୍ତି

।

ବରୁଣଦେବଙ୍କୁ ସେବନ୍ତି

॥

ଈଶ୍ୱର ପୂଜେ ବିଦ୍ୟାଅର୍ଥୀ

।

ଦମ୍ପତ୍ୟ ଅର୍ଥେ ଉମାସତୀ

॥

ଧର୍ମାର୍ଥୀ ପୂଜେ ନାରାୟଣ

।

ସନ୍ତାନ ପାଇଁ ପିତୃଗଣ

॥

ପକ୍ଷୀ ଗଣଙ୍କୁ ରକ୍ଷା କାମେ

।

ବଳିଷ୍ଠ ପୂଜେ ପ୍ରଭଞ୍ଜନେ

॥

ସକଳେ ରାଜ୍ୟେ ରାଜପଣ

।

ସେ ସେବା କରେ ମନୁଗଣ

॥

ଶତ୍ରୁ ମାରଣେ ଯାର ବାଞ୍ଛା

।

ନିଋତି ଅଭିସାର ଇଚ୍ଛା

॥

ସୋମକୁ ପୂଜେ କର୍ମକାମୀ

।

ଅକାମୀ ଆତ୍ମାରାମ ରମି

॥

ଅକାମେ ଅବା ସର୍ବକାମେ

।

ଯେବା ବାଞ୍ଛନ୍ତି ମୋକ୍ଷକାମେ

॥

ପରମ ପୁରୁଷ ଚରଣେ

।

ସେବା କରିବେ ଦାସପଣେ

॥

ଏଣୁ ସେ ତାହାଙ୍କ ଜୀବନ

।

ଜନ୍ମ ମରଣେ ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ

॥

ପରମପଦ ସେ ଲଭନ୍ତି

।

ବିଷ୍ଣ ଚରଣେ ନିତ୍ୟେ ଚିନ୍ତି

॥

ହରି ଭକତ ଜନ ସଙ୍ଗେ

।

ତରଇ ଏ ଭବ ତରଙ୍ଗେ

॥

ଜ୍ଞାନ ପ୍ରସରେ ଭକ୍ତିବଳେ

।

ତ୍ରିଗୁଣ ହରଇ ନିଶ୍ଚଳେ

॥

ଆତ୍ମ ପ୍ରସନ୍ନ ଅବିବେକ

।

ଗୁଣ ଅସଙ୍ଗ ବେନି ଲୋକ

॥

କୈବଲ୍ୟ ଲଭିବାର ପଥ

।

ଏ ଭକ୍ତି ଯୋଗୀଙ୍କର ମତ

॥

କେବା ନ ରସେ ଏହି ଭାବେ

।

ଆତ୍ମାର କଇବଲ୍ୟ ଲାଭେ

॥

ଶୌନକ ଉବାଚ

ଏମନ୍ତେ ଶୁକ ମୁଖୁଁ ଶୁଣି

।

ସେ ନୃପକୁଳ ଚୂଡ଼ାମଣି

॥

ପୁଣି ସେ ଅଭିମନ୍ୟୁ ବଳା

।

ଆନ୍ୟ କି ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିଲା

॥

ସେ କଥା ଆମ୍ଭେ ଭଲେ ଜାଣି

।

ତରିବୁ ଭବ ତରଙ୍ଗିଣୀ

॥

ତୁମ୍ଭର ଅଛି ଯେବେ ସ୍ନେହ

।

ସଦୟ ଚିତ୍ତେ ସୁତ କହ

॥

ସେ ହରିକଥା ସଭାମଧ୍ୟେ

।

ଭକତେ କହନ୍ତି ଆନନ୍ଦେ

॥

ସେ ପଣ୍ତୁବଂଶେ ମହାରଥ

।

ସ୍ୱଭାବେ ବିଷ୍ଣୁର ଭକତ

॥

ବାଳକ କ୍ରୀଡ଼ା ରସଭୋଳେ

।

ଯେ ଭଜେ କୃଷ୍ଣ ପାଦତଳେ

॥

ବ୍ୟାସ କୁମର ସତ୍ତ୍ଵଗୁଣ

।

ସ୍ୱଭାବେ ବିଷ୍ଣୁ ପରାୟଣ

॥

ପରମାନନ୍ଦ ଗୁଣଗାଥା

।

ସତ ସଙ୍ଗମେ ଯେ ବକତା

॥

ଜୀବନ ବହି ଏ ଜଗତେ

।

ସେ ହରି କଥାମୃତ ନିତ୍ୟେ

॥

ନ କରେ ଜୀବନ ନିଷ୍ଫଳ

।

ହୀନ ତାହାର ଆୟୁବଳ

॥

ଏ ରବି ଉଦେ ଅନ୍ତଃକାଳେ

।

ଜନ୍ତୁ ଜୀବନ ଘେନି ଚଳେ

॥

ଯେ ହରି ଭାବେ ଥାନ୍ତି ଜଡ଼ି

।

ତାଙ୍କ ଜୀବନ ଦୂରେ ଏଡ଼ି

॥

ଏ ତରୂଗଣେ ଏ ସଂସାରେ

।

ଜୀବନ ଅଜ୍ଞାନ ବେଭାରେ

॥

ଲୌହକାରକ ଗୃହେ ଭାତି

।

କିବା ନିଃଶ୍ୱାସ ନ ଛାଡ଼ନ୍ତି

॥

ଗ୍ରାମ କାନନ ପଶୁଗଣ

।

କି ନ ଭକ୍ଷନ୍ତି ଜନ ତୃଣ

॥

ମୂତ୍ର ପୁରୀଷ ଉତ୍ସର୍ଗନ୍ତି

।

ଅଜ୍ଞାନ ସୁଖେ ସେ ବଞ୍ଚନ୍ତି

॥

ଶ୍ୱାନ ଶୂକର ଓଟ ଖର

।

ଏହାଙ୍କ ସମାନ ସେ ନର

॥

କୃଷ୍ଣର ନାମ ଉଚ୍ଚାରଣ

।

ନଶୁଣେ ଯାହାର ଶ୍ରବଣ

॥

ତାହାର କର୍ଣ୍ଣଯୁଗ କାନ୍ଥେ

।

ବିବରେ ଦିଶନ୍ତି ଯେମନ୍ତେ

॥

ତୁଣ୍ତର ମଧ୍ୟେ ଜିହ୍ୱା ବହି

।

ଯେ ହରି ନାମ ନ ଭାଷଇ

॥

ଦର୍ଦ୍ଦୁର ବାଣୀ ବୋଲି ତାରେ

।

ଯେ ହରି ନାମ ନ ଉଚ୍ଚାରେ

॥

ଯାର ଉତ୍ତମ ଶିର ସାଜେ

।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମୁକୁଟ ବିରାଜେ

॥

ପାଟ ବସନେ ବାନ୍ଧି ଚୂଳ

।

ଶ୍ରବଣେ ବିରାଜେ କୁଣ୍ତଳ

॥

ସେ ଯେବେ ହରିଙ୍କି ନ ନମେ

।

ସେ ମୁଣ୍ତଭାର ବହେ ଶ୍ରମେ

॥

ଯେବା ସୁନ୍ଦର ବେନିଭୂଜେ

।

କାଞ୍ଚନ କଙ୍କଣ ବିରାଜେ

॥

ବିଷ୍ଣୁର କାର୍ଯ୍ୟ ଯେବେ ନୋହେ

।

ଶ୍ମଶାନେ ଅସ୍ଥି ପ୍ରାୟ ଶୋହେ

॥

ଲୋଚନ ବେନି ଥାଉ ମୁଖେ

।

ଯେ ହରି ମୁରତି ନ ଦେଖେ

॥

ମୟୂରପୁଚ୍ଛ ବୋଲି ତାରେ

।

ସେ ଅନ୍ଧ ସଂସାର ସାଗରେ

॥

ଚରଣ ଯୁଗ ବହି ନରେ

।

ଯେବେ ନ ଗମେ ବିଷ୍ଣୁପୁରେ

॥

ସେ ପାଦ ଭଗ୍ନ ବୃକ୍ଷ ଦୁଇ

।

ସେ ଯେହ୍ନେ ପଦେ ନ ଚଳଇ

॥

କୃଷ୍ଣର ଭକ୍ତ ପଦ ରେଣୁ

।

ସର୍ବଦା ନ ଲାଗେ ଯା ତନୁ

॥

ପବିତ୍ର ନୋହେ ତା ଶରୀର

।

ସେ ଅଟେ ଶବର ଆକାର

॥

ତୁଳସୀଦଳ କୃଷ୍ଣ ଦେହେ

।

ଶୁଦ୍ଧ ସୌରଭ ଗନ୍ଧ ବହେ

॥

ସେ ଗନ୍ଧ ଯାର ନାସା ଦ୍ୱାର

।

ନ ପଶେ ଶବ ତା ଶରୀର

॥

ଦାରୁ ପାଷାଣ ଲୌହ ତାର

।

ସେ ଅନ୍ତେ ପଡ଼େ ତମଘୋର

॥

ଗୋବିନ୍ଦ ନାମ ଯାର ହୃଦେ

।

ନ ପଶେ ପୁଲକ ଆନନ୍ଦେ

॥

ଯେବେ ବା ପଶଇ ହୃଦରେ

।

ନୟନୁ ଅଶ୍ରୁ ତା ନ ଝରେ

॥

ତାର ହୃଦୟ ଅଶ୍ମସାର

।

ବହଇ ଲୌହମୟ ଭାର

॥

ହେ ସୁତ ଶୁଣ କୃଷ୍ଣଗୁଣ

।

ଶୁଣାଅ ଆମ୍ଭର ଶ୍ରବଣ

॥

ଯେ ସାଧୁ ପ୍ରଶ୍ନ ପରୀକ୍ଷିତ

।

ପୁଚ୍ଛିଲା ମୁନିଙ୍କ ଅଗ୍ରତ

॥

ଆତ୍ମା ବିଦ୍ୟାର ବଳେ କରି

।

ଶୁକ ଯା କହିଲେ ବିସ୍ତାରି

॥

ସେ ଆତ୍ମ ମନ ଅନୁକୂଳ

।

କହି ସଂସାରୁ କର ପାର

॥

ସେ ହରି ଚରଣ ପଙ୍କଜେ

।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜଗନ୍ନାଥ ଭଜେ

॥

ଶ୍ରୀସୁତ ଉବାଚ

ଏମନ୍ତେ ଶୁକବାକ୍ୟ ଶୁଣି

।

ଆତ୍ମାର ତତ୍ତ୍ଵ ମନେ ଗୁଣି

॥

କୃଷ୍ଣ ବିଷୟେ ଦୃଢ଼ମନ

।

କଳ୍ପିଲା ଉତ୍ତରା ନନ୍ଦନ

॥

ଆତ୍ମା କଳତ୍ର ସୁତ ଗୃହେ

।

ପଶୁ ଦ୍ରବଣ ବନ୍ଧୁ ସ୍ନେହେ

॥

ରାଜ୍ୟ ସମ୍ପଦ ଯେତେ ଆଶ

।

ହୃଦୁ ଛାଡ଼ିଲା ସ୍ନେହପାଶ

॥

ତୁମ୍ଭେ ଯା ପଚାରିଲ ମୋତେ

।

ଏ କଥା ରାଜା ଦୃଢ଼ ଚିତ୍ତେ

॥

କୃଷ୍ଣଙ୍କ ଭାବ ଜାଣିବାରେ

।

ଶ୍ରଦ୍ଧା ବଢ଼ିଲା ନିର୍ବିକାରେ

॥

ଆତ୍ମା କଲ୍ୟାଣ ମନେ ସ୍ମରି

।

ଦେବ ବଚନ ଅନୁସରି

॥

କୃଷ୍ଣ ବିଷୟେ ଦୃଢ଼ଚିତ୍ତ

।

ନିଶ୍ଚୟ କରି ପରୀକ୍ଷିତ

॥

ରାଜୋବାଚ

ହେ ଶୁକ ତୁମ୍ଭର ବଚନ

।

କୃଷ୍ଣର ଯେତେ ଗୁଣକର୍ମ

॥

ଯାହା ଶୁଣନ୍ତେ ପାପ ହରେ

।

ପବିତ୍ର ବାହ୍ୟ ଅଭ୍ୟନ୍ତରେ

॥

ପୁଣି ପଚାରେ ତୋଷଚିତ୍ତେ

।

ଭୋ ମୁନି କହିବ ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ

॥

ସେ ହରି ଆତ୍ମା ମାୟାବଳେ

।

ସୃଷ୍ଟି ସଞ୍ଚିଲେ ଏ ଶୟଳେ

॥

ବିଷ୍ଣୁର ସର୍ଜିଲା ସଂସାର

।

ଅନ୍ୟ ଦେବଙ୍କୁ ଅଗୋଚର

॥

ସେ କଥା ଜାଣିବାର ପାଇଁ

।

ଭୋ ମୁନି ପୁଣି ମୁଁ ପୁଚ୍ଛଇ

॥

ସେ ବହୁ ଶକ୍ତି ମନ୍ତ୍ର ହରେ

।

ଯେକାଳେ ଯେବା ଶକ୍ତି ଧରେ

॥

ଯେମନ୍ତେ ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ହର

।

କ୍ରୀଡ଼ନ କରେ ଦାମୋଦର

॥

ବିବିଧ ରୂପ ଏ ଜଗତେ

।

ଯେମନ୍ତେ କରେ କ୍ରୀଡ଼ା ଅର୍ଥେ

॥

ଅଦ୍ଭୁତ କର୍ମ ଏ ତାହାର

।

କେ କରି ପାରିବ ଗୋଚର

॥

କେମନ୍ତେ ପ୍ରକୃତିର ଗୁଣେ

।

ସୃଷ୍ଟି ସଞ୍ଚରେ ପୁଣ ପୁଣେ

॥

ସର୍ବ ସଞ୍ଚାରେ ଏକବାରେ

।

କିଅବା ପୃଥକ ବେଭାରେ

॥

ଏକ ଅନେକ ରୂପ ଧରେ

।

ଅଶେଷ ଜନ୍ମ କର୍ମ କରେ

॥

ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଆତ୍ମାରୂପେ ସ୍ଥିତି

।

କି ରୂପେ ପୁରୁଷ ପ୍ରକୃତି

॥

ଏଣୁ ଶ୍ରବଣେ ଇଚ୍ଛା ମୋର

।

କହ ହେ ବ୍ୟାସଙ୍କ କୁମର

॥

ଶବଦ ବ୍ରହ୍ମ ଗୁଣ ସାଧି

।

ତୁମ୍ଭର ପରମ ସମାଧି

॥

ଶ୍ରୀସୁତ ଉବାଚ

ଶୁଣି ସାନନ୍ଦ ବ୍ୟାସସୁତ

।

ହରି ଚରଣେ ଦେଇ ଚିତ୍ତ

॥

ଆନନ୍ଦେ ଚିନ୍ତି ନାରାୟଣ

।

କହନ୍ତି ପରୀକ୍ଷିତ ଶୁଣ

॥

ଶ୍ରୀଶୁକ ଉବାଚ

ନମସ୍ତେ ପରମ ପୁରୁଷ

।

ଅଶେଷ ଘଟେ ଯେ ପ୍ରକାଶ

॥

ଲୀଳା ବିହାରେ ସୃଷ୍ଟି କରେ

।

ପାଳିଣ ପୁଣି ତା ସଂହାରେ

॥

ହେଳେ ଏ ତିନିଶକ୍ତି ଧରେ

।

ଜନ୍ତୁର ଅନ୍ତରେ ବିହରେ

॥

ନମସ୍ତେ ଜଗତ ଜୀବନ

।

ସାଧୁଙ୍କ ବୃଜିନ ଦହନ

॥

ଅଖିଳ ଜନ୍ତୁରୂପ ତୋର

।

ସମ୍ଭବାସମ୍ଭବ ବେଭାର

॥

ପରମହଂସଙ୍କ ଆଶ୍ରମେ

।

ଯେ ଅବା ସ୍ଥିତ ପ୍ରାଣୀମାନେ

॥

ତାହାଙ୍କ ଆତ୍ମତତ୍ତ୍ୱଦାତା

।

ନିରତେ ତୋର ପାଦେ ଚିନ୍ତା

॥

ନମୋ ସାତ୍ତ୍ୱିକ ଗୁଣବର

।

ତୁ ଯୋଗୀଜନେ ଅଗୋଚରେ

॥

ସମେ ପ୍ରକାଶୁ ସର୍ବ ପୁରେ

।

ଜନ୍ତୁଙ୍କ ବାହ୍ୟ ଅଭ୍ୟନ୍ତରେ

॥

ନମସ୍ତେ ପରମ କାରଣ

।

ଯେ ନିତ୍ୟ ସୁଧା ବରଷଣ

॥

ଯା ନାମ ଶ୍ରବଣ କୀର୍ତ୍ତନ

।

ଯା ରୂପ ଦେଖିଣ ନୟନ

॥

ନମିଲେ ଯାହାର ଚରଣେ

।

ସ୍ୱକର୍ମ ଫଳ ସମର୍ପଣେ

॥

ଜନ୍ତୁଙ୍କ କଳଙ୍କ ନାଶଇ

।

ଶ୍ରବଣ ମଙ୍ଗଳ ବୋଲାଇ

॥

ପଣ୍ତିତ ଜନେ ଯାର ପାଦେ

।

ସେବା ସମ୍ପାଦି ଅପ୍ରମାଦେ

॥

ଆତ୍ମାର କଳ୍ମଷ ନାଶନ୍ତି

।

ଜନ୍ମ ମରଣେ ନ ଡରନ୍ତି

॥

ଆତ୍ମାର ଶ୍ରମ କରି ଶାନ୍ତି

।

ଅନ୍ତେ ଲଭଇ ବ୍ରହ୍ମଗତି

॥

ଯେ ପ୍ରାଣୀ ତପ ଦାନ କରେ

।

ଯଶ ସମ୍ପାଦି ଏ ସଂସାରେ

॥

ସୁବୁଦ୍ଧି ପଣେ ମନ୍ତ୍ର ସାଧି

।

ମଙ୍ଗଳ କର୍ମକୁ ଆରାଧି

॥

ଏଣୁ ଅର୍ଜିତ ଯେତେ ଫଳ

।

ତୋତେ ନ ସମର୍ପି ନିଷ୍ଫଳ

॥

ଶୁଭଦଶ୍ରବା ନାମ ଯାର

।

ତାହାଙ୍କୁ ମୋର ନମସ୍କାର

॥

କିରାତଗଣ ଆଦି ଯେତେ

।

ପୁଳିନ୍ଦ ଚଣ୍ତାଳ ସମେତେ

॥

ଆଭୀର କଙ୍କ ଯେ ଯବନ

।

ଏ ଆଦି ଯେତେ ଅନ୍ତ୍ୟଜନ

॥

ଦୂଷ୍କର କର୍ମ ଯେ କରନ୍ତି

।

ଯା ପାଦ ଆଶ୍ରିତେ ତରନ୍ତି

॥

ଯେ ହରି ଜଗତଜୀବନ

।

ଆତ୍ମଜ୍ଞାନୀର ଆତ୍ମଧନ

॥

ଏ ତିନିବେଦ ଯାର ଦେହ

।

ଧର୍ମମୟ ଯେ ତପେ ଦେହ

॥

ନିର୍ମଳ ଚିତ୍ତେ ଯୋଗୀଜନେ

।

ବ୍ରହ୍ମା ଶଙ୍କର ଅନୁମାନେ

॥

ନାନା ପ୍ରକାରେ ଧ୍ୟାନ ଚିନ୍ତି

।

ଯା ରୂପ କେହି ନ ଦେଖନ୍ତି

॥

ସେ ଲକ୍ଷ୍ମୀପତି ଯଜ୍ଞପତି

।

ଯାଦବବଂଶ ପତି ଗତି

॥

ଯାହାର ଅନ୍ତମଧ୍ୟେ ସ୍ଥିତି

।

ଯାଦବଗଣ ଯାହା ଚିନ୍ତି

॥

ଯାର ଚରଣ ଧ୍ୟାନବଳେ

।

ନିଶ୍ଚଳ ସୁନିଷ୍ଠୁର ଜଳେ

॥

ବୁଦ୍ଧିକି ପ୍ରକ୍ଷାଳନ କରି

।

ଯାହା ଚିନ୍ତନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ

॥

ସତ୍ୟ ବଚନେ ମୁନିଯୁଥେ

।

ସେବନ୍ତି ଯାର ପାଦଗତେ

॥

ଯାହାର ଆଜ୍ଞା ପରମାଣେ

।

ଭାରତୀ ଆସି ତତକ୍ଷଣେ

॥

ପ୍ରକାଶି କଳ୍ପ ଆଦିକାଳେ

।

ବ୍ରହ୍ମାର ହୃଦୟ କମଳେ

॥

ସୃଷ୍ଟି ବିଷୟ ଲୀନ ହେଲା

।

ମୁଖେ ଗାୟତ୍ରୀ ଉଚ୍ଚାରିଲା

॥

ପୃଥିବୀ ଆଦି ପଞ୍ଚଭୂତେ

।

ଜନ୍ତୁ ଭିଆଇ ଏ ଜଗତେ

॥

ଜନ୍ତୁଙ୍କ ହୃଦୟ କମଳେ

।

ଯାର ଶୟନ ସୁଖଭୋଳେ

॥

ଗୁଣ ସମୂହେ ସୁଖେ ଭୁଞ୍ଜେ

।

ଷୋଡ଼ଶୀ ଆତ୍ମରୂପେ ରାଜେ

॥

ସେ ହରି ବସୁ ମୋର ହୃଦେ

।

ବାକ୍ୟ ଆବୋରି ପଦେ ପଦେ

॥

ଯା ପାଦ ପଦ୍ମ ଜ୍ଞାନରସେ

।

ମୁନିଏ ପୂଜନ୍ତି ହରଷେ

॥

ଯେ ହରି କଥା ପୂର୍ବକାଳେ

।

ନାରଦ ଋଷି ମୁନିମେଳେ

॥

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ ଯେତେ

।

ପ୍ରସଙ୍ଗେ କହିବି ମୁଁ କେତେ

॥

କହଇ ଦାସ ଜଗନ୍ନାଥ

।

ଦ୍ୱିତୀୟ ସ୍କନ୍ଧେ ଭାଗବତ

॥

ଏ ବାଣୀ ଶୁଣି ସୁଖଭୋଳେ

।

ପ୍ରାଣୀ ନିସ୍ତରେ ଭବଜଳେ

॥

ନାରଦ ଉବାଚ

ଆନନ୍ଦ ଚିତ୍ତେ ସେ ନାରଦ

।

ପୁଚ୍ଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ପାଦେ

॥

ହେ ଦେବଦେବ ନମୋଽସ୍ତୁତେ

।

ଭୂତ ଭାବନ ଏ ଜଗତେ

॥

ସୃଷ୍ଟିର ଅଗ୍ରେ ତୋର ଦେହୀ

।

ତୋ ଭାବ ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି

॥

ଆତ୍ମାର ତତ୍ତ୍ଵ ତୁମ୍ଭେ ଜାଣ

।

ଯେ ବେଦ ପୁରାଣେ ପ୍ରମାଣ

॥

ଯେରୂପ ଯହିଁ ତୋର ବାସ

।

ଯହୁଁ ଏ ଜଗତ ପ୍ରକାଶ

॥

ଯାହାର ଆଶ୍ରୟେ ବର୍ତ୍ତଇ

।

ପ୍ରକାଶି ଯହିଁ ଲୀନ ହୋଇ

॥

ଭୂତ ଭବିଷ୍ୟ ବର୍ତ୍ତମାନ

।

ତୁମ୍ଭ ଗୋଚରେ ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ

॥

ହସ୍ତ ଅଏଁଳା ଫଳ ପ୍ରାୟେ

।

ତୁମ୍ଭ ଗୋଚରେ ଜ୍ଞାନ ରହେ

॥

ଯେଣୁ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ସ୍ଫୁରେ

।

ଯେବା ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ହୃଦେ ଧରେ

॥

ତାହାର ବସେ କାର୍ଯ୍ୟ କର

।

ସ୍ୱରୂପ କିସ ବା ତୁମ୍ଭର

॥

ବୃତେ ସଞ୍ଚରି ଭୂତ କରୁ

।

ଯାହାର ମାୟାରେ ବିହରୁ

॥

ଏ ଭୂତଗଣଙ୍କୁ ଯେ ପାଳେ

।

ଅପରା ରବି ଆତ୍ମା ତୁଲେ

॥

ଆପଣା ଶକ୍ତି ବଳେ ଭାବି

।

ଆଶ୍ରୟେ ଯେହ୍ନେ ଉର୍ଣ୍ଣନାଭି

॥

ଏ ସୃଷ୍ଟି କର୍ମ ଅଗୋଚର

।

ଯେ ରୂପ ନାମ ଗୁଣ ତାର

॥

ଜାଣେ ମୁଁ ନାହିଁ ତୋ ବାହାରେ

।

ଅନ୍ୟ ବା କେ ଅଛି ବେଭାରେ

॥

ତୁମେ ଯେ ଘୋର ତପକରି

।

ଆତ୍ମା ସମାଧି ଅନୁସରି

॥

ଏ ମାୟା ସୃଜିଲ କେମନ୍ତେ

।

ଏଣୁ ସଂଶୟ ମୋର ଚିତ୍ତେ

॥

ତୁମ୍ଭେ ସର୍ବଜ୍ଞ ସର୍ବେଶ୍ୱର

।

ମୋର ସଂଶୟ ଦୂର କର

॥

ଭକ୍ତ ଭାବରେ ପଚାରଇ

।

ସ୍ୱଭାବେ ପୁତ୍ର ମୁଁ ଅଟଇ

॥

ଯେମନ୍ତେ ମୋର ଚିତ୍ତେସ୍ମରେ

।

ଏ ବିଶ୍ୱ ସମାଧି ଗୋଚରେ

॥

ଏଣେ ନାରଦ ବାକ୍ୟ ଘେନି

।

ହରଷେ କହେ ପଦ୍ମଯୋନି

॥

ବ୍ରହ୍ମୋବାଚ

ଧନ୍ୟ ନାରଦ ମୁନିବର

।

ସୁସାଧୂ ପ୍ରସ୍ତାବ ତୋହର

॥

ତୁମ୍ଭେ ପଚାର ଜନହିତେ

।

ଏ ବ୍ରହ୍ମ ଭାଗବତ ଗ୍ରନ୍ଥେ

॥

ବିଷ୍ଣୁ ମହିମା ଦରଶନେ

।

ପୁଚ୍ଛିଲ ବିନୟ ବଚନେ

॥

ତୁମ୍ଭେଯେ ପଚାରିଲ ମୋତେ

।

ଏ ମିଥ୍ୟା ନୁହଇ ଉଚିତେ

॥

ଯେଣୁ ଈଶ୍ୱର ପ୍ରାୟ ହୋଇ

।

ଏ ସୃଷ୍ଟି ମୋହର ଅଟଇ

॥

ପରମେଶ୍ୱର ଜ୍ଞାନ ଯେଣୁ

।

ନାହିଁ ତୋହର ଭ୍ରାନ୍ତି ତେଣୁ

॥

ଏ ଆଦି ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତର୍ଗତେ

।

ଶୁଣ କହିବା ତାହା ତୋତେ

॥

ବିଷ୍ଣୁର ଆଜ୍ଞା ଘେନି ଚିତ୍ତେ

।

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ ସଜିଲି ଯେମନ୍ତେ

॥

ଯେମନ୍ତେ ଅର୍କ ଅଗ୍ନି ଶଶୀ

।

ଗ୍ରହ ନକ୍ଷତ୍ର ତାରାରାଶି

॥

ତାହା କହିବା ତୋ ସମୀପେ

।

ବିଷ୍ଣୁର ଆଜ୍ଞା ବଳ ଦର୍ପେ

॥

ଯେ ହରି ଜଗତ ଈଶ୍ୱର

।

ତାହାଙ୍କୁ ମୋର ନମସ୍କାର

॥

ଯାର ମହିମା ମହାମେରୁ

।

ମୁଁ ଯେ ବୋଲାଇ ଶିଷ୍ୟଗୁରୁ

॥

ଯାହାର ଇଚ୍ଛା ମାର୍ଗେସ୍ଥିତି

।

ଲାଜେ ଶଙ୍କିତ ଭଗବତୀ

॥

ସେ ମାୟା ବଳେ ଏ ଜଗତ

।

ଅଜ୍ଞାନ ମଦେ ବିମୋହିତ

॥

ମୁହିଁ ମୋହର ଏ ଶରୀର

।

ଦାରା ସମ୍ପଦ ବନ୍ଧୁ ମୋର

॥

ଅଜ୍ଞାନ ଜନଙ୍କ ଏ ଭାବ

।

ସର୍ବ ସମ୍ପଦ ପଦ୍ମନାଭ

॥

ଏ ଦ୍ରବ୍ୟକାଳ କର୍ମଜୀବ

।

ଜୀବର ଯେ ଅବା ସ୍ୱଭାବ

॥

ଯେତେ ଦେଖଇ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ

।

ଏକଇ ଆତ୍ମା ସର୍ବଜନ

॥

କାର୍ଯ୍ୟ କାରଣ କର୍ତ୍ତାଅର୍ଥେ

।

ଦ୍ରବ୍ୟଜ୍ଞାନ କ୍ରିୟା ସମେତେ

॥

ଗୁଣେ ରହନ୍ତି ଆଶ୍ରେ କରି

।

ନିର୍ଗୁଣ ପୁରୁଷ ଆବୋରି

॥

ଏ ତିନିଗୁଣେ ଲିଙ୍ଗ ଯେତେ

।

ମଧ୍ୟେ ବର୍ତ୍ତଇ ଅଲକ୍ଷିତେ

॥

ମାୟା ଈଶ୍ୱର ମାୟା ବଳେ

।

ସୃଜେ ସ୍ୱଭାବେ କର୍ମକାଳେ

॥

ସେ କାଳ ଗୁଣ ବ୍ୟତୀତରେ

।

ସୃଜଇ ପାଳଇ ସଂସାରେ

॥

ତାର ସ୍ୱଭାବ କର୍ମ ଯୋଗେ

।

ମହତ ଉପୁଜିଲା ବେଗେ

॥

ମହତ ବିକାରୁ ତକ୍ଷଣେ

।

ତ୍ରିଗୁଣ ଲିଙ୍ଗ ଆଭରଣେ

॥

ତମ ପ୍ରଧାନ ଅତିରେକେ

।

ଯେ ଦ୍ରବ୍ୟେ ଜ୍ଞାନୀ କ୍ରିୟାତ୍ମକେ

॥

ସ୍ୱଭାବେ ଶକ୍ତି ମହାଘୋର

।

ତମ ତାମସ ଅଳଙ୍କାର

॥

ଗୁଣ ପ୍ରକାଶ ତିନି ତିନି

।

ବିକାର ତମ ତେଜ ଘେନି

॥

ଯେ ଶକ୍ତିଦ୍ରବ୍ୟ କ୍ରିୟାଜ୍ଞାନ

।

ଏ ଭାବେ ଭେଦ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ

॥

ସେ ଅହଙ୍କାର ଭୂତ ଆଦି

।

ତାମସ ଶକ୍ତି ଯହିଁ ଭେଦି

॥

ଶବଦ ପୁଣି ମାତ୍ରା ସଞ୍ଚେ

।

ନଭ ପ୍ରକାଶେ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ

॥

ଶବଦ ଗୁଣେ ସେ ପ୍ରଧାନ

।

ଦୃଶ୍ୟଦୃଶକ ଭେଦ ସ୍ଥାନ

॥

ଶବଦ ଗୁଣ ନଭୁଁ ହୋଇ

।

ଚତୁର୍ଥ ମାତ୍ରା ସଙ୍ଗେ ଲଇଁ

॥

ନଭ ବିକାରୁ ବାୟୁ ଜାତ

।

ସ୍ମରଣ ଶବ୍ଦଗୁଣେ ସ୍ଥିତ

॥

ସ୍ପରଶ ଗୁଣେ ତା ପ୍ରବଳ

।

ଯେ ପ୍ରାଣ ମହାତେଜ ବଳ

॥

ପବନ ବିକାର ତକ୍ଷଣେ

।

ସ୍ୱଭାବେ କାଳ କର୍ମ ଗୁଣେ

॥

ସ୍ପର୍ଶ ଯେ ଗୁଣ ତହିଁ ଥାଇ

।

ତୃତୀୟ ମାତ୍ରା ଲାଭ ହୋଇ

॥

ଶବଦ ସ୍ପର୍ଶ ରୂପ ତାର

।

ପ୍ରଚଣ୍ତ ତେଜ ମହାଘୋର

॥

ତେଜ ବିକାରେ ସେ ଉଦକ

।

ଯାର ସ୍ୱଭାବ ରସାତ୍ମକ

॥

ଶବ୍ଦ ସ୍ପରଶ ରୂପ ତିନି

।

ଏ ତିନିରସ ସଙ୍ଗେ ଘେନି

॥

ଆପ ବିକାରୁ ମହୀ ଜାତ

।

ସେ ପଞ୍ଚ ମାତ୍ରାଗୁଣେ ଯୁକ୍ତ

॥

ସତ୍ତ୍ଵ ବିକାର ତହୁଁ ମନ

।

ଏ ରୂପେ ପ୍ରକାଶ ଗଗନ

॥

ମନର ସଙ୍ଗେ ଦେବ ବଳ

।

ଦଶଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଦିଗପାଳ

॥

ଦିଗ ବାତର୍କ ଜଳପତି

।

ଅଶ୍ୱିନୀ ବହ୍ନି ସୁରପତି

॥

ଉପେନ୍ଦ୍ର ମିତ୍ର ପ୍ରଜାପତି

।

ଏ ରୂପେ ନବ ପ୍ରଜାପତି

॥

ତେଜସ ବିକାରୁ ତକ୍ଷଣେ

।

ଜନ୍ମିଲେ ଦଶଇନ୍ଦ୍ରି ଗଣେ

॥

ଯେ କ୍ରିୟାଜ୍ଞାନ ବୁଦ୍ଧି ପ୍ରାଣ

।

ତୈଜସ ଶକ୍ତି ଏ ପ୍ରମାଣ

॥

ଶ୍ରୁତି ଯୁଗଳ ଚର୍ମ ଘ୍ରାଣ

।

ନୟନ ଜିହ୍ୱା ପଞ୍ଚଜ୍ଞାନ

॥

ବଚନ ପ୍ରାଣି ଅଘ୍ରିଂ ବେନି

।

ଉପର ମୂଳାଧାର ଘେନି

॥

ଏ କର୍ମ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ପ୍ରକାର

।

ଦଶଦେବଙ୍କ ଅଧିକାର

॥

ଭୂତ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଗଣମାନ

।

ଏ ଯେଣୁ ନ ଲଭିଲେ ସ୍ଥାନ

॥

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ ହେତୂ ଏ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ

।

ସୂକ୍ଷ୍ମେ ରହିଲେ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ

॥

ସ୍ଥାନ ନପାଇ ଅନ୍ୟୋଅନ୍ୟେ

।

ସ୍ଥକିତେ ରହିଲେ ଗଗନେ

॥

କେତେହେଁ କାଳ ଶୂନ୍ୟେ ରହି

।

ଏ ସର୍ବେ ବିଷ୍ଣୁ ଆଜ୍ଞା ପାଇ

॥

ସେ ମହାଭୂତେ ସୂକ୍ଷ୍ମଭୂତେ

।

ଘଟିତ ଅନ୍ୟେଅନ୍ୟ ଯୂତେ

॥

ସେ ହରି ଆଜ୍ଞା ଭକ୍ତିବେଳେ

।

ସେ ସର୍ବେ ହୋଇ ଏକମେଳେ

॥

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଅଣ୍ତ ଉପୁଜିଲା

।

ତକ୍ଷଣେ ଉଦକ ପଡ଼ିଲା

॥

ଅନେକ ସହସ୍ର ବରଷେ

।

ସେ ଅଣ୍ତ ମହାଜଳେ ଭାସେ

॥

ସେ ଅଣ୍ତ ମଧ୍ୟେ ଜୀବ ଜାତ

।

କାଳକର୍ମ ସ୍ୱଭାବେ ସ୍ଥିତ

॥

ସେ ସର୍ବଗୁଣ ସର୍ବସିଦ୍ଧି

।

କେତେହେଁ କାଳେ ଅଣ୍ତଭେଦି

॥

ପୁରୁଷେ ହୋଇଲା ବାହାର

।

ଏବେ ହୋ ଶୁଣ ନୃପବର

॥

ସହସ୍ର ଉରୁ ଅଘ୍ରିଂ ବକ୍ଷ

।

ସହସ୍ର ନୟନ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ

॥

ସହସ୍ର ଶିର ସସ୍ରଭୁଜ

।

ଆନନ୍ଦ ଅପ୍ରମିତ ତେଜ

॥

ଯାହାର ଦେହ ଶୂନ୍ୟ ଦେଖ

।

ଲୋକର ସ୍ଥାନ ଉପଲେଖ

॥

ଦ୍ୱିସପ୍ତ ଲୋକ ତାର ଅଙ୍ଗେ

।

କଳ୍ପିତ ଅଧଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱ ଭାଗେ

॥

ମୁଖୁଁ କଳ୍ପିତ ବ୍ରହ୍ମକୁଳଁ

।

କ୍ଷତ୍ରିୟଜାତ ବାହୁ ମୁଳୂଁ

॥

ଉରୁ ଯୁଗଳୁଁ ବୈଶ୍ୟଗଣେ

।

ଶୂଦ୍ର ଉପୁଜିଲା ଚରଣେ

॥

ଭୂଲୋକ କଟୀଭାଗେ ସ୍ଥିତ

।

ନାଭିରୁ ଭୁବଲୋକ ଜାତ

॥

ହୃଦରେ ସ୍ୱର୍ଲୋକ ନିଶ୍ଚଳେ

।

ମହଲ୍ଲୋକ ଯେ ଉରସ୍ଥଳେ

॥

ଏ ଜନଲୋକ ଗ୍ରୀବାତଟେ

।

ତପ ବସଇ ବେନି ଓଷ୍ଠେ

॥

ମୁର୍ଦ୍ଧନୀ ମଧ୍ୟେ ବ୍ରହ୍ମଲୋକ

।

ଯେ ସନାତନ ସତ୍ୟଲୋକ

॥

ସପ୍ତ ପାତାଳ ଅଧୋଭାଗେ

।

ଶୁଣ କହିବା ଅନୁରାଗେ

॥

ଅତଳ ବସେ ଜଘଂ ଦେଶେ

।

ଉରୁରେ ବିତଳ ପ୍ରକାଶେ

॥

ସୁତଳ ବସେ ଜାନୁମୁଳ

।

ଜଘଂର ମୂଳେ ତଳାତଳ

॥

ସେ ମହାତଳ ଗୁଳ୍‍ଫଦେଶେ

।

ପଦାର୍ଦ୍ଧେ ରସାତଳ ବସେ

॥

ପାତାଳ ପାଦତଳେ ରହେ

।

ଏଣୁ ଭୁବନ ବିଶ୍ୱଦେହେ

॥

ସ୍ୱର୍ଲୋକ କଳ୍ପିତ ମୁର୍ଦ୍ଧନୀ

।

ବିଶ୍ୱଶରୀରେ ବିଶ୍ୱମାନି

॥

ନାରଦ ଆଗେ ବେଦବର

।

ଯାହା କହିଲେ ବେଦସାର

॥

ସୁଜନ ଜନଙ୍କ ଶ୍ରବଣେ

।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜଗନ୍ନାଥ ଭଣେ

॥

ବ୍ରହ୍ମୋବାଚ

ଶୁଣ ନାରଦ ମହାଋଷି

।

ବିରାଟ ରୂପେ ବ୍ରହ୍ମ ଆସି

॥

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ ରୁପେ ପ୍ରବେଶିଲା

।

ଯେ ଅଙ୍ଗୁ ଯେବା ପ୍ରକାଶିଲା

॥

ତାହା କହିବା ତୋତେ ଭଲେ

।

ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଅର୍ଥେ ଇନ୍ଦ୍ରିତୁଲେ

॥

ବାକ୍ୟାର୍ଥ ବହ୍ନି ମୁଖେ ବସେ

।

ଯେଣେ ତା ଶବଦ ପ୍ରକାଶେ

॥

ଜଳାଧିପତି ଯେହ୍ନେ ବସେ

।

ରସନା ଷଡ଼ରସେ ରସେ

॥

ସପତ ଛନ୍ଦ ଧାତୁ ଯେତେ

।

ଦେହରେ ବେଷ୍ଟିତ ବାହ୍ୟନ୍ତେ

॥

ପ୍ରାଣ ସହିତ ବସେ ଘ୍ରାଣ

।

ସୁଗନ୍ଧ ଦୁର୍ଗନ୍ଧ ଆଘ୍ରାଣ

॥

ନାସା ବିବରେ ଆଶ୍ରା କରେ

।

ଅଶ୍ୱିନୀ କୁମାରଙ୍କ ତୁଲେ

॥

ଚକ୍ଷୁ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ରୂପ ଅର୍ଥେ

।

ସୂର୍ଯ୍ୟ ପ୍ରକାଶେ ଦୃଷ୍ଟଚିତ୍ତେ

॥

ଶବଦ ଅର୍ଥେ କର୍ଣ୍ଣ ବେନି

।

ଦିଗ ବସନ୍ତି ତୀର୍ଥ ଘେନି

॥

ସେ ଦେବ ଦେହେ ଚର୍ମଦେଶେ

।

ସ୍ପରଶ ପବନ ପ୍ରକାଶେ

॥

ଚର୍ମ ଉପରେ ଲୋମ ବେଢ଼ି

।

କେଶ ପ୍ରକାଶ ଦେହେ ଜଡ଼ି

॥

ସେ ତିନି ମଧ୍ୟେ ତିନିଦେବା

।

ପାଷାଣ ଲୌହ ମେଘପ୍ରଭା

॥

ତାର ବିକ୍ରମେ ଲୋକ ତିନି

।

ଭୂଲୋକ ଭୂବ ସ୍ୱର୍ଗଘେନି

॥

ଯେ ମାର୍ଗ ଶୁକ୍ର ଘନରସେ

।

ତା ମେଢ଼େ ପ୍ରଜାପତି ବସେ

॥

ମଳ ଉତ୍ସର୍ଗେ ମଳଦ୍ୱାରେ

।

ମୃତ୍ୟୁ ଦେବତା ଅଧିକାରେ

॥

ଶିର ସଙ୍କୁଳେ ନଦୀନଦ

।

ନାଡ଼ୀ ସମୁଦ୍ରେ ହୋଇ ଭେଦ

॥

ସପତ ସିନ୍ଧୁ ଗର୍ଭେ ରହି

।

ଭୋଜନେ ତୁଷ୍ଟି ପୃଷ୍ଟି ବହି

॥

ସେ ଜୀବ ଦେହେ ପୃଷ୍ଠଦେଶେ

।

ଅଧର୍ମ ସଙ୍ଗେ ତମ ବସେ

॥

ହୃଦୟ ମଧ୍ୟେ ଧର୍ମ ଦୃଶ୍ୟେ

।

ସର୍ବ ବ୍ୟାପକ ମନ ବସେ

॥

ଆତ୍ମା ପୁରୁଷ ଦେହ ମଧ୍ୟେ

।

ବସଇ ସକଳ ସମ୍ପଦେ

॥

ଧର୍ମ ସଙ୍ଗତେ ପଦ୍ମଯୋନି

।

ତା ସଙ୍ଗେ କୁମରଙ୍କୁ ଘେନି

॥

ବିଜ୍ଞାନ ଶତରୁଦ୍ର ସଙ୍ଗେ

।

ସର୍ବେ ଆଶ୍ରିତ ଆତ୍ମ ରଙ୍ଗେ

॥

ବ୍ରହ୍ମା ନାରଦ ଭବ ଆଦି

।

ମୁନିଏ ପୂର୍ବ ବେଦବାଦୀ

॥

ସୁର ଅସୁର ନର ନାଗ

।

ଉରଗ ଖଗ ପଶୁ ମୃଗ

॥

ଗନ୍ଧର୍ବ ଅପସରା ଯକ୍ଷ

।

ଭୂତ ବେତାଳଗଣ ରକ୍ଷ

॥

ପିତର ସିଦ୍ଧ ବିଦ୍ୟାଧର

।

ଚାରଣ ସୁଗୁଣ କିନ୍ନର

॥

ଦ୍ରୁମ ଔଷଧି ଲତା ଯେତେ

।

ବିବିଧ ଅନ୍ୟ ଜୀବଭୂତେ

॥

ଯେ ଜଳ ସ୍ଥଳ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ

।

ଗ୍ରହ ଆଦିତ୍ୟ କେତୁ ଋକ୍ଷେ

॥

ତାରା ସମୂହେ ତେଜ ଝଳି

।

ଜୀମୁତେ ପ୍ରକାଶେ ବିଜୁଳି

॥

ଯେ ସର୍ବ ହେତୁ ତାର ସ୍ଥାନେ

।

ଭୂତ ଭବିଷ୍ୟ ବର୍ତ୍ତମାନେ

॥

ଯେ ରୂପେ ଏ ବିଶ୍ୱ ସଂସାରେ

।

ପ୍ରକାଶେ ଯାହାର ଶରୀରେ

॥

ବିତସ୍ତି ମାତ୍ରେ ମଧ୍ୟେ ରହେ

।

ଏକେ ଅନେକ ଜନ୍ତୁ ଦେହେ

॥

ଭିତରେ ରହେ ପ୍ରାଣ ତେଜେ

।

ପ୍ରକାଶେ ଅନ୍ତର ବାହିଯ୍ୟେ

॥

ଅଭୟାମୃତ ମହେଶ୍ୱର

।

ଅନ୍ନ ସ୍ୱରୂପେ ରସପୁର

॥

ତାହାର ଯେମନ୍ତ ମହିମା

।

ଏଣୁ ସେ ଦୁରାତ୍ମୀୟ ସୀମା

॥

ପାଦେ ଅଶେଷ ଭୂତ ବସେ

।

ଅମୃତମୟ ଯେ ବିକାଶେ

॥

ତ୍ରିପାଦେ ବହ୍ନିସ୍ଥାନେ ସ୍ଥିତି

।

ପ୍ରଜା ଆଶ୍ରମେ ଧର୍ମ ଚିନ୍ତି

॥

ସ୍ୱଭାବେ ନାମ ଗ୍ରହପତି

।

ବିଦ୍ୟା ଅବିଦ୍ୟା ଯହିଁ ସ୍ଥିତି

॥

ଭୂତ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଗୁଣାଶ୍ରୟ

।

ଯାହାର ଆଶେ ମାୟାମୟ

॥

ବିରାଜି ରୂପେ ଜାତ ହୁଏ

।

କିରଣ ଯେହ୍ନେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଦେହେ

॥

ଯାହାର ନାଭିପଦ୍ମୁ ଜାତ

।

ମୁଁ ବ୍ରହ୍ମା ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତର ନାଥ

॥

ଯଜ୍ଞ ସମ୍ଭାର ନ ଜାଣଇ

।

ଯାହାର ହୃଦେ ଦୟା ନାହିଁ

॥

ଯାର ଶରୀରେ ଯଜ୍ଞ ବିଧି

।

ଆଗମ ନିଗମ ପ୍ରସିଦ୍ଧି

॥

ପଶୁ ବନ୍ଧନ କୁଶ ଆଦି

।

ଯେମନ୍ତେ ଯେ ଅବା ସମ୍ପାଦି

॥

ଯେ ଜନ ଦେବ ପିତୃ ତୋଷେ

।

ଯେ କାଳେ ଯେବା ପୂଣ୍ୟଦେଶେ

॥

ଯେତେ ପ୍ରକାର ଯଜ୍ଞ କରି

।

ମନ୍ତ୍ର ଔଷଧି ଯେ ସଞ୍ଚାରି

॥

ସ୍ନେହ ବିଷୟ ଲୋଭ ଆଦି

।

ମୃତ୍ତିକା ଜଳ ଫଳ ବିଧି

॥

ଋକ ଯେ ଯଜୁ ସାମ ତିନି

।

ଚତୁର ହୋତା ଅଗ୍ନି ଘେନି

॥

ଯେ ନାମ ଯେବା ଧରି ମନ୍ତ୍ରେ

।

ଯେବା ଦକ୍ଷିଣା ଯେବା ଯନ୍ତ୍ରେ

॥

ଦେବତା ଅନୁକ୍ରମେ କଳ୍ପ

।

ଯେ ଭାବେ ଯେ ଅବା ସଙ୍କଳ୍ପ

॥

ଯେ ଗତି ଯଜ୍ଞ ଯେବା ମତି

।

ଯେବା ଅର୍ପଣେ ଯେବା ସ୍ଥିତି

॥

ଯଜ୍ଞ ସମ୍ଭାର ତା ଶରୀର

।

ଲଭିଲି ଜନ ଉପକାର

॥

ଆଉ ବିଭୂତି ତାର ଅଙ୍ଗେ

।

ଯଜ୍ଞ ଆରାଧି ହବିର୍ଭାଗେ

॥

ସକଳ ଯଜ୍ଞଭାବେ ଚିନ୍ତି

।

ମୋ ସଙ୍ଗେ ନବ ପ୍ରଜାପତି

॥

ଯଜ୍ଞ ପୁରୁଷ ସ୍ଥାପି କୁଣ୍ତେ

।

ଯେମନ୍ତ ବିଧି କର୍ମକାଣ୍ତେ

॥

ପୂଜିଲା ତାହାର ଚରଣେ

।

ଯେ ବିଧି ମନ୍ତ୍ର ଉଚ୍ଚାରଣେ

॥

ଏହି ପ୍ରକାରେ ସର୍ବଋଷି

।

ପିତୃ ଦେବତା ଜନେ ତୋଷି

॥

ଦାନବ ମାନବ ସହିତେ

।

ଯଜ୍ଞେ ପୂଜିଲେ ବେଦମତେ

॥

ସେ ହରି ଅଙ୍କେ ଏ ଜଗତେ

।

ଯଜ୍ଞେ ପୂଜଲେ ସମାହିତେ

॥

ଯେ ସ୍ୱୟଂ ନିର୍ଗୁଣ ଅନନ୍ତ

।

ମାୟା ଗୃହୀତ ଗୁଣବନ୍ତ

॥

ଯଜ୍ଞେ ତାହାଙ୍କୁ ପୂଜାକରି

।

ମୁଁ ହେଲି ବିଶ୍ୱ ଅଧିକାରୀ

॥

ସେ ହରି ଆଜ୍ଞା ଶିରେ ବହି

।

ମୁଁ ଯେ ସଂସାରକୁ ସର୍ଜଇ

॥

ପାଳଇ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରଧର

।

ଅନ୍ତେ ବିନାଶଇ ଶଙ୍କର

॥

ସୃଷ୍ଟି ପାଳନ ସଂହାରଣ

।

ଏ ଆଦି କାରଣ ତ୍ରିଗୁଣ

॥

ତୁ ଯେ ପଚାରିଲୁ ପ୍ରସ୍ତାବେ

।

ସଂକ୍ଷେପେ କହିଲି ମୁଁ ଏବେ

॥

ସଦୟ ସଦଗୁରୁ ଯେତେ

।

ମାୟା କଳ୍ପିତ ଏ ଜଗତେ

॥

ଏ ସର୍ବରୂପ ନାରାୟଣ

।

ଅନାଦି ପରମ କାରଣ

॥

ମୋର ବଚନ ହେ ନାରଦ

।

କେବେହେଁ ନୁହଇ ସମ୍ପଦ

॥

ମୋହର ମନ ସତ୍ୟେ ସ୍ଥିତି

।

କେବେହେଁ ନୁହେ ମିଥ୍ୟାଗତି

॥

ମୋହର ଇନ୍ଦ୍ରିଗଣ ଦେବେ

।

ନ ଯାନ୍ତି ଅମାତ୍ୟ ଅମାର୍ଗେ

॥

ଯେଣୁ ମୋ ଚିତ୍ତେ ନାରାୟଣ

।

ଉତ୍କଣ୍ଠା ଭାବେ ସୁମରଣ

॥

ତପ ସମାଧି ମୋର ସ୍ଥିତି

।

ଯେଣୁ ବନ୍ଦିଲି ପ୍ରଜାପତି

॥

ନିର୍ଗୁଣ ଯୋଗେ ସମାହିତ

।

ଏଣୁ ମୁଁ ଆତ୍ମତନ୍ତ୍ରେ ଜାତ

॥

ତାର ଚରଣେ ନମସ୍କାର

।

ଯେ ଭାବେ ତୁଟଇ ସଂସାର

॥

ଶୁଭ ଯେ ମଙ୍ଗଳ ସ୍ପର୍ଶନ

।

ଆନନ୍ଦମୟ ମୂଳ ଧ୍ୟାନ

॥

ଆତ୍ମରେ ଆତ୍ମା ମାୟା କରେ

।

ଲୀଳାରେ ସଂସାରେ ବିହରେ

॥

ବ୍ରହ୍ମାଦି ଦେବେ ଅଗୋଚର

।

ଅକୁଣ୍ଠ ମହିମା ଯାହାର

॥

ଦୃଶ୍ୟ ଅଦୃଶ୍ୟ ସର୍ବବ୍ୟାପି

।

ଗଗନେ ଯେହ୍ନେ ବିଶ୍ୱରୂପୀ

॥

ମୁଁ ଯାର ଗତି ନ ଜାଣଇ

।

ତୁ ତାହା ପ୍ରକାଶିବୁ କାହିଁ

॥

ଭବ ନ ପାରେ ଯାହା ଚିନ୍ତି

।

ଦେବେ ଜାଣିବେ କାହିଁ ଗତି

॥

ଯାର ମାୟାରେ ମୋହ ହୋଇ

।

ତା ରୂପ ତାକୁ ନ ଜାଣଇ

॥

ଆତ୍ମାର ଅଂଶ ଆମ୍ଭେ ଯେଣୁ

।

କେ ତାକୁ ରୂପ ପରିମାଣୁ

॥

ସେ ଆଦି ପୁରୁଷ ମୁରାରି

।

କଳ୍ପ କଳ୍ପାନ୍ତେ ସୃଷ୍ଟି କରି

॥

ଆତ୍ମାରେ ଆତ୍ମାରୂପେ ମିଳି

।

ଆତ୍ମାକୁ ଆପେ ପ୍ରତିପାଳି

॥

କେବଳ ଶୁଦ୍ଧ ଜ୍ଞାନମୟେ

।

ସତ୍ୟ ସ୍ୱରୂପ ସର୍ବଦେହେ

॥

ଆଦ୍ୟା ବତାରେ ତନୁଧରି

।

ଲୀଳାରେ ଜଗତେ ବିହରି

॥

କାଳ ସ୍ୱରୂପେ ସ୍ୱ ଗମନ

।

ଯେ ନିତ୍ୟ ଶୁଦ୍ଧ ଚଇତନ

॥

ଦ୍ରବ୍ୟ ବିକାରେ ତିନିଗୁଣ

।

ବେଦମତେ ଇନ୍ଦ୍ରିୟଗଣ

॥

ବିରାଜ ରୂପେ ମହୀ ମାଝେ

।

ସ୍ଥାବର ଆଦି ମହାତେଜେ

॥

ବ୍ରହ୍ମା ଶଙ୍କର ପ୍ରଜାପତି

।

ଯକ୍ଷାଦି ଯେହ୍ନେ ଦିଗପତି

॥

ତୋ ଆଦି ସନକ ସହିତେ

।

ସ୍ୱର୍ଗେ ଦେବତା ଛନ୍ତି ଯେତେ

॥

ଗନ୍ଧର୍ବ ବିଦ୍ୟାଧରଗଣ

।

ଯେ ଯକ୍ଷ କିନ୍ନର ଚାରଣ

॥

ରାକ୍ଷସ ସରୀସୃପ ଭାଗେ

।

ବାସୁକୀ ଆଦି ମହାନାଗେ

॥

ଋଷିଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଯେତେ

।

ସେ ପିତୃଗଣଙ୍କ ସମେତେ

॥

ଦୈତ୍ୟ ଦାନବ ସିଦ୍ଧକୁଳ

।

ପ୍ରେତ ପିଶାଚ ଭୂତବଳ

॥

କୁଷ୍ମାଣ୍ତ ଜଳଜନ୍ତୁଗଣେ

।

ଯେ ନାନାବିଧ ପଶୁଗଣେ

॥

ତା ଅନ୍ୟୁ ନାହିଁ ଯେତେ ଯେତେ

।

ସେ ବିକ୍ରମର ବଳଯୁତେ

॥

ଅଣିମା ଆଦି ଅଷ୍ଟନିଧି

।

ଯେ ଗୁଣେ ଯେ ଅବା ପ୍ରସିଦ୍ଧି

॥

ପ୍ରଧାନ ଗୁଣେ ଯେବା ଭୂତେ

।

ଅଛନ୍ତି ଭକ୍ତ ମଧ୍ୟେ ଯେତେ

॥

ସେ ସର୍ବ ତାହାର ଶରୀରେ

।

ସେ ବିଷ୍ଣୁଲୀଳା ଅବତାରେ

॥

ଏ ସର୍ବ କଥା ଗୀତା ସ୍ୱରେ

।

ପଶଇ ଯାର କର୍ଣ୍ଣଦ୍ୱାରେ

॥

ସର୍ବ ଦୁରିତ କର୍ମ ନାଶେ

।

ଯେବା ବଦନେ ନିତ୍ୟ ଘୋଷେ

॥

ତାହାଙ୍କ ଚରଣେ ବିଶ୍ୱାସ

।

କହଇ ଜଗନ୍ନାଥ ଦାସ

॥

ବ୍ରହ୍ମୋବାଚ

ଶୁଣ ନାରଦ ମୁନିବର

।

ଭବିଷ୍ୟ ଲୀଳା ଅବତାର

॥

ଅଶେଷ ଜନଙ୍କର ହିତେ

।

ଶୁଣ କହିବା ତୋ ଅଗ୍ରତେ

॥

ପଦ୍ମ କଳ୍ପର ଅନ୍ତେ ହରି

।

ଶୁକର ରୂପେ ଅବତରି

॥

ସେ ସର୍ବ ଯଜ୍ଞମୟ ପାତ୍ରେ

।

ଧରଣୀ ଉଦ୍ଧରିବା ଅର୍ଥେ

॥

ଆଦି ଅସୁର ଅବତାର

।

ପ୍ରଚଣ୍ତ ହିରଣ୍ୟାକ୍ଷ ବୀର

॥

ତାହାକୁ ମହାର୍ଣ୍ଣବ ଜଳେ

।

ଦନ୍ତେ ବିଦାରିଲେ ପାତାଳେ

॥

ବଜ୍ରେ ଯେସନେ ମହୀଧର

।

ହେଳେ ବିନାଶିଲେ ଅସୁର

॥

ସେ ପୁଣି ଋଷି ରୁଚି ଘରେ

।

ଜନ୍ମିଲେ ଆକୂତି ଉଦରେ

॥

ସେ ଜନ୍ମ ଯଜ୍ଞରୂପେ ହରି

।

ଦକ୍ଷିଣା ଗର୍ଭେ ବୀର୍ଯ୍ୟ ଭରି

॥

ସର୍ବ ଦେବଙ୍କୁ ଜାତ କଲେ

।

ତ୍ରିଲୋକ ଭୟ ନିବାରିଲେ

॥

ଯେ ମନୁ ବ୍ରହ୍ମାର ନନ୍ଦନ

।

ହରଷେ ଦେଲେ ହରିନାମ

॥

କର୍ଦ୍ଦମ ଋଷି ଘରେ ପୂର୍ବେ

।

ଜନ୍ମିଲେ ଦେବହୁତୀ ଗର୍ଭେ

॥

ଜନ୍ମିଣ ଜନନୀର ଦୁଃଖ

।

ଜ୍ଞାନେ ହରିଲେ ପଦ୍ମମୁଖେ

॥

ତାର ସଙ୍ଗତେ ନରନାରୀ

।

ଜନ୍ମିଲେ ଦିବ୍ୟରୂପ ଧରି

॥

ଆତ୍ମାର ଗତି ମାତା ଆଗେ

।

କହିଲେ ତତ୍ତ୍ଵ ଅନୁରାଗେ

॥

ତାହାକୁ ମାୟାରୁ ଉଦ୍ଧରି

।

କପିଳ ରୂପେ ନରହରି

॥

ଅତ୍ରି ମାଗିଲେ ତାଙ୍କୁ ବର

।

ହୋଇବ ଆମ୍ଭର କୁମର

॥

କହନ୍ତି ଦେବୁଁ ନିଶ୍ଚେ ବର

।

ହୋଇବୁଁ ତୁମ୍ଭର କୁମର

॥

ସେହି ହେତୁର ତାଙ୍କ ନାମ

।

ଦତ୍ତାତ୍ରେୟ ଯେ ହେଲା ଜାଣ

॥

ତତ୍ତ୍ୱ ବଚନେ ବର୍ତ୍ତମାନ

।

ସୁନ୍ଦର କାମ ନୁହେଁ ସମ

॥

ଧରଣୀ ପର୍ଯ୍ୟଟନ କଲେ

।

ଅନେକ ତପ ଆଚରିଲେ

॥

ନହୁଷ ଯଦୁ ଆଦି ରାଜା

।

ଯାର ଚରଣେ କଲେ ପୂଜା

॥

ଯୋଗ ସମାଧି ସମ୍ପାଦିଲେ

।

ଜନ୍ମ ମରଣୁ ନିସ୍ତରିଲେ

॥

ସୃଷ୍ଟି ଉଦ୍ଧାରେ ମନ କରି

।

ଲୋକଙ୍କ ହିତେ ଅବତରି

॥

ତପର ଛଳେ ଭଗବାନ

।

ହୋଇଲେ ଚତୁଃସନାତନ

॥

ଯେ ଯୋଗ ପୂର୍ବକାଳେ ଥିଲା

।

ଅଳ୍ପ ସକଳ୍ପେ ନାଶ ଗଲା

॥

ତାହା ଉଦ୍ଧରେ ଯୋଗବଳେ

।

ସଂସାର ଭିଆଇଲେ ଛଳେ

॥

ଦକ୍ଷ କୁମାରୀ ଗର୍ଭେ ହରି

।

ଧର୍ମର ବୀର୍ଯ୍ୟେ ଅବତରି

॥

ସେ ଦକ୍ଷ କନ୍ୟା ମୂର୍ତ୍ତିନାମ

।

ସର୍ବ ସୁନ୍ଦର ଗୁଣଧର୍ମ

॥

ତାର ଉଦରେ ପୂର୍ବ କଳ୍ପେ

।

ଜନ୍ମିଲେ ନାରାୟଣ ରୂପେ

॥

ନର ଶରୀର ହରି ନାମ

।

ସର୍ବ ସମ୍ପଦ ପୂର୍ବଧାମ

॥

ନିଶ୍ଚଳ ଯୋଗ ତପ ଧ୍ୟାନେ

।

ବସିଲା ବଦରିକାଶ୍ରମେ

॥

ଦିବ୍ୟ ସୁବେଶ ନାନାରଙ୍ଗେ

।

ଆସି ମିଳିଲେ ତପଭଙ୍ଗେ

॥

ତହିଁ ଉର୍ବଶୀ ରୂପ ଦେଖି

।

ଲାଜେ ହୋଇଲେ ଅଧୋମୁଖୀ

॥

କାହୁଁ କରିବେ ତପନାଶ

।

ବାହୁଡ଼ି ଅଇଲେ ନିରାଶ

॥

କୋପ ନୟନେ ମୁନିଜନ

।

କାମକୁ କରନ୍ତି ଦହନ

॥

କୋପକୁ ନ ପାରନ୍ତି ଦହି

।

କୋପ ପ୍ରବେଶ ଯହିଁ ନାହିଁ

॥

ଉତ୍ତାନ ପାଦ ରାଜା କୋଳେ

।

ଧ୍ରୁବ ବାଳକ ସ୍ନେହ ଭୋଳେ

॥

ବସିବ ବୋଲି ବିଚାରିଲା

।

ମାତା ସପତ୍ନୀ ଗାଳିଦେଲା

॥

ସେ ନିଜେ ଜନନୀ ବଚନେ

।

ଅରଣ୍ୟେ ଗଲା ଦୁଃଖ ମନେ

॥

ଅତି କଠୋର ତପ କଲା

।

ତାହାକୁ ଧ୍ରୁବ ପଦ ଦେଲା

॥

ମୁନି ଯେ ତାର ତଳେ ଥାଇ

।

ଧ୍ରୁବ ତପସ୍ୟା ଫଳ ଚାହିଁ

॥

ସ୍ତୁତି କରନ୍ତି ତାର ତପେ

।

ଜନନୀ ଦେଖ ତା ସମୀପେ

॥

ବେଣୁ ଯେ ସତ୍ୟଯୁଗେ ରାଜା

।

ଅଧର୍ମେ ପାଳେ ଜନ ପ୍ରଜା

॥

ହରିଙ୍କି ନ ସ୍ଥାପଇ ଭଲେ

।

ବ୍ରାହ୍ମଣ କୋପେ ତା ମାଇଲେ

॥

ରାଜା ମରଣେ ଅରାଜକେ

।

ପ୍ରଜା ନାଶିଲେ ଦୁଷ୍ଟଲୋକେ

॥

ତା ଦେଖି ଦ୍ୱିଜ ସ୍ତୁତି କରେ

।

ତକ୍ଷଣେ ପୁତ୍ର ରୂପ ଧରେ

॥

ହରି ଜନ୍ମିଲେ ରାଜାକୂଳେ

।

ପୃଥିବୀ ଦୁହିଁ ବାହୁବଳେ

॥

ପ୍ରଜାଙ୍କୁ ଶସ୍ୟବୀଜ ଦେଲେ

।

ଅନେକ କଷ୍ଟୁ ନିସ୍ତାରିଲେ

॥

ନାଭିର ବୀର୍ଯ୍ୟେ ସେ ଅନନ୍ତ

।

ସୁବେଦୀ ଉଦରେ ସମ୍ଭୁତ

॥

କପଟେ ଜଡ଼ରୂପ ଧରି

।

ସକଳ ଯୋଗ ସାଧ୍ୟ କରି

॥

ପରମହଂସ ମୁନିଗଣେ

।

ନମନ୍ତି ଯାହାର ଚରଣେ

॥

ଶାନ୍ତ ପ୍ରଶାନ୍ତ ଅନ୍ତର୍ଗତ

।

ଅଶେଷ ସଙ୍ଗରୁ ବିମୁକ୍ତ

॥

ପୁଣି ମୋହର ଯଜ୍ଞଶାଳେ

।

ସେହୁ ଉପୁଜିଲେ ଅନଳେ

॥

ନର ଶରୀର ଅଶ୍ୱ ଶିର

।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ବର୍ଣ୍ଣ ଜଟାଭାର

॥

ସକଳ ବେଦ ଯଜ୍ଞମୟେ

।

ଅଖିଳ ଆତ୍ମା ନିଜ ଦେହେ

॥

ତାର ନିଃଶ୍ୱାସୁ ବେଦ ତିନି

।

ଜନ୍ମିଲେ କର୍ମକାଣ୍ତ ଘେନି

॥

ଯୁଗାନ୍ତ କାଳେ ମହାଜଳେ

।

ରାଜା ତର୍ପଣ କରି ଗଲେ

॥

ମିଳିଲେ ମତ୍ସ୍ୟ ରୂପ ଧରି

।

ରାଜା ତାରଣେ ନରହରି

॥

ଯୋଗ ବିପ୍ଳବେ ଜଳରାଶି

।

ଥିଲା ଯେ ମହାଜଳେ ମିଶି

॥

ସେ ବେଦ ସଲିଳୁ ଉଦ୍ଧାରି

।

ମନୁଙ୍କୁ ଦେଲେ ନରହରି

॥

ବାସବ ସମ୍ପଦ ଉଦ୍ଧାରେ

।

କ୍ଷୀର ସମୁଦ୍ର ମନ୍ଥିବାରେ

॥

ମିଳି ସକଳ ଦେବାସୁର

।

ସମୁଦ୍ରେ ସ୍ଥାପିଲେ ମନ୍ଦିର

॥

ଅଗାଧ ଜଳେ ମଧୁଅରି

।

ମିଳିଲେ କୂର୍ମରୂପ ଧରି

॥

ପୃଷ୍ଠେ ଧଇଲେ ଗିରିବର

।

ମନ୍ଥନ କଲେ ଦେବାସୁର

॥

ଗିରି ଘର୍ଷଣେ କଣ୍ତୁ ସୁଖେ

।

ନିଦ୍ରା ଶୟନେ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱମୁଖେ

॥

ପୁଣି ନୃସିଂହ ରୂପ ଧରି

।

ହିରଣ୍ୟକଶିପୁ ବିଦାରି

॥

ଭ୍ରମଇ ଭ୍ରୁକୁଟି କୁଟୀଳ

।

ଦିଶେ ଶ୍ରୀମୁଖ ବିକରାଳ

॥

ଗଦା ବୁଲାଇ ଅତି ବେଗେ

।

ଦୈତ୍ୟ ମିଳିଲା ସିଂହ ଆଗେ

॥

ଦକ୍ଷିଣେ ଉରୁ ମଧ୍ୟେ ଧରି

।

ନଖାଗ୍ରେ ହୃଦୟ ବିଦାରି

॥

ମହା ଦୈତ୍ୟକୁ ନାଶ କଲେ

।

ସଂସାର ସଙ୍କଟୁ ତାରିଲେ

॥

ଅଗାଧ ସରୋବର ମଧ୍ୟେ

।

କୁମ୍ଭୀର ଗଜ ଇନ୍ଦ୍ରପଦେ

॥

ଧଇଲା ଅତି ଦକ୍ଷବଳେ

।

ହସ୍ତୀର ଚରଣେ ନିଶ୍ଚଳେ

॥

ଚଳି ନ ପାରି ଯୂଥପତି

।

ଆରତେ ଭଜିଲା ଶ୍ରୀପତି

॥

ହସ୍ତ କମଳ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱେ ତୋଳି

।

ନୟନୁ ଅଶ୍ରୁ ଜଳ ଗଳି

॥

ଆଦି ପୁରୁଷ ଲୋକନାଥ

।

ତୀର୍ଥ ପବିତ୍ର ତୋର ଚିତ୍ତ

॥

ଶ୍ରବଣ ମଙ୍ଗଳ ତୋ ନାମ

।

ପୁଣ୍ୟ ପୁରୁଷ ଗୁଣଧାମ

॥

ମୁଁ ଅନ୍ତଃସାରେ ଉରୁବଳେ

।

ଗ୍ରାହ ପୀଡ଼ନେ ଶୀତ ଜଳେ

॥

ତୋ ବିନା ଆଉ ଗତି ନାହିଁ

।

ମୋ ପ୍ରାଣ ରଖ ଭାବଗ୍ରାହୀ

॥

ରଖ ନ ରଖ ତୋ ଶରଣ

।

ତୁ ଯେଣୁ ଅଖିଳ କାରଣ

॥

ସେ ହରି ସ୍ଥିତି ଅନୁସ୍ୱନେ

।

ଗଜ ବିକଳ ଯୋଗଧ୍ୟାନେ

॥

ମରଣ କାଳେ ସୁମରିଲା

।

ବିଷ୍ଣୁର ସମାଧି ଭାଜିଲା

॥

ଯାର ମହିମା ଅପ୍ରମେୟ

।

ନିମିଷେ ବହେ ନାନା ଦେହ

॥

ଦକ୍ଷିଣ ଭୂଜେ ଚକ୍ର ଧରି

।

ଗରୁଡ଼ କନ୍ଧେ ବିଜେ କରି

॥

ଚକ୍ର ପ୍ରହାରେ ଗ୍ରାହମାରି

।

ହସ୍ତୀର ହସ୍ତ କରେ ଧରି

॥

ଜଳୁ ଉଦ୍ଧାରି ନାରାୟଣ

।

ଅନ୍ତର କଲେ ତତକ୍ଷଣ

॥

ଅଦିତି ପୁତ୍ରଙ୍କର ମାନ

।

ନିର୍ଗୁଣ ଶରୀରେ ବାମନ

॥

ବଳିକି ଛଳିବାର ଆଶେ

।

ଇନ୍ଦ୍ରାଦି ଦେବଙ୍କ ବିଶ୍ୱାସେ

॥

କପଟେ ଦ୍ୱିଜ ରୂପ ଧରି

।

ଦାନେ ସମ୍ପଦ ତାର ହରି

॥

ତ୍ରିପାଦେ ତିନିଲୋକ ଜିଣି

।

ଏ ଅଧିଯଜ୍ଞ ନାମଭଣି

॥

ସେ ବଳି ଦୃଢ଼ ସତ୍ୟ ମନେ

।

କୃଷ୍ଣ ଚରଣେ ଆରାଧନେ

॥

ଶୁକ୍ରର ବୋଲ ନ ଶୁଣିଲା

।

ତ୍ରିପାଦ ଭୂମି ଦାନ ଦେଲା

॥

ବିଷ୍ଣୁର ପଦତଳେ ଇଚ୍ଛା

।

ଇନ୍ଦ୍ରାଦି ପଦେ ନାହିଁ ବାଞ୍ଛା

॥

ସର୍ବ ସମ୍ପଦ ଆତ୍ମା ତୁଲେ

।

ଅର୍ପିଲେ ବିଷ୍ଣୁପାଦ ମୂଳେ

॥

ତୁ ଯେ ନାରଦ ତାର ଅଂଶେ

।

ଶରୀର ବହୁ ମୋର ବଂଶେ

॥

ତପେ ଲଭିଲୁ ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ

।

ଯୋଗେ ହୋଇଲୁ ଯୋଗୀଜନ

॥

ମନୁଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ମନୁବଂଶେ

।

ସମ୍ଭବ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ଅଂଶେ

॥

ଦୁଷ୍ଟ ରାଜାଙ୍କୁ ଦଶଦିଗେ

।

ଜିଣି ସ୍ଥାପିଲେ ସାଧୁମାର୍ଗେ

॥

ସେ ଧନ୍ୱନ୍ତରୀ ରୂପଧରି

।

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ ମଧ୍ୟେ ଅବତରି

॥

ହରିଲେ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ବ୍ୟାଧି

।

ଭିଆଇ ମନ୍ତ୍ର ମହୌଷଧି

॥

ଯଜ୍ଞେ ସ୍ୱଭାଗ ଭୋଗକଲା

।

ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ଆୟୁର୍ବଳ ଦେଲା

॥

ବ୍ରାହ୍ମଣ ଦ୍ରୋହୀ ଦେଖି କୋପେ

।

କ୍ଷତ୍ରୀଙ୍କୁ ପର୍ଶୁରାମ ରୂପେ

॥

ପରଶୁ ଦକ୍ଷ ଭୂଜେ ଧରି

।

ଅବନୀ ପର୍ଯ୍ୟଟନ କରି

॥

କ୍ଷତ୍ରିୟ ରୁଧିର ତର୍ପଣେ

।

ତୋଷିଲେ ନିଜ ପିତୃଗଣେ

॥

ମୋହର ବଚନେ ଦୈତାରି

।

ଇକ୍ଷ୍ୱାକୁ ବଂଶେ ଅବତରି

॥

ପିତୃ ବଚନେ ଗଲେ ବନେ

।

ସପତ୍ନୀ ସୁମିତ୍ରାନନ୍ଦନେ

॥

ସୀତା ରାବଣ ହରିନେଲା

।

ସେ କୋପେ ତା ବଂଶ ମାରିଲା

॥

ବିଭୀଷଣକୁ ଲଙ୍କା ଦେଲେ

।

ଦେବଙ୍କ ଭୟ ନିବାରିଲେ

॥

ଜଳଧିପତି ଭୟ କରି

।

ନାରାଚେ ଫଳରୂପେ ଧରି

॥

ଚରଣେ ଶରଣ ପଶିଲା

।

ଲଙ୍କା ଗମନେ ମାର୍ଗ ଦେଲା

॥

ଦିଗ ବିଜୟେ ଲଙ୍କପତି

।

ଐରାବତ ନାମରେ ହସ୍ତୀ

॥

ତାହାର ସଙ୍ଗେ ବାଦ କରି

।

ବାହୁ ପ୍ରହାରେ ଗିରି ଚୂରି

॥

ଦେଖି ଭାଜିଲା ଗଜଶ୍ରେଷ୍ଠ

।

ରାବଣ ସଙ୍ଗେ କାହିଁ ହଟ

॥

ସେହି ରାବଣ ଦର୍ପରଣେ

।

ସେ ରାମ ସଂହାରିଲେ ବାଣେ

॥

ଭୂମିର ଭାରା ନିବାରଣେ

।

କ୍ଷୀର ସମୁଦ୍ରେ ଦେବଗଣେ

॥

ଈଶ୍ୱର ଘେନି ଦେବ ବଳେ

।

ନମିଲେ ବିଷ୍ଣୁ ପାଦତଳେ

॥

ଅନେକ ମତେ ସ୍ତୁତି ଭଣି

।

ବିଷ୍ଣୁ ସନ୍ତୋଷ ତାହା ଣୁଣି

॥

ସନ୍ତୋଷେ ଶୁକ୍ଳ କୃଷ୍ଣ କେଶ

।

ଉରୁ ଉପାଡ଼ି ହୃଷିକେଶ

॥

ସେ ବେନି ଲୋମ ମହୀତଳେ

।

ଅସୁର ବଳ ସଂହାରିଲେ

॥

ତରିଲେ ଅବନୀର ଭାର

।

ମହା ମହିମ ଚକ୍ରଧର

॥

ତୃତୀୟ ଦିନେ ନାରାୟଣ

।

ଶୋଷିଲେ ପୁତନାର ପ୍ରାଣ

॥

ମାସକେ ନନ୍ଦ ଘରେ ହରି

।

ପାଦେ ଶକଟା ଚୂର କରି

॥

ପୁଣି ଦଧି ମନ୍ଥନେ ଧରି

।

ରୋଳେ ବାନ୍ଧିଲା ନନ୍ଦ ନାରୀ

॥

ସେ ରୋଳ ଘେନି ନନ୍ଦବଳା

।

ବେନି ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ମଧ୍ୟେ ଥିଲା

॥

ଅତି ଉତ୍ସର୍ଗ ବେନି ବୃକ୍ଷେ

।

ଉପୁଡ଼ି ପଡ଼ିଲେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ

॥

ସେ ପୁଣି ଗୋବତ୍ସା ରକ୍ଷଣେ

।

କାଳିନ୍ଦୀ ତଟେ କୁଞ୍ଜବନେ

॥

ବତ୍ସା ବାଳକ ବିଷଜଳେ

।

ପଶିଲେ ତୃଷାର ଆକୁଳେ

॥

ସକଳ କଲେ ଜଳପାନ

।

ତକ୍ଷଣେ ହାରିଲେ ଚେତନ

॥

ଅଦ୍ଭୁତ ଦେଖି ଭାବଗ୍ରାହୀ

।

ଅମୃତ ନୟନେ ଅନାଇ

॥

ତାହାଙ୍କୁ ଜୀବଦାନ ଦେଲେ

।

ସେ ଜଳେ ସର୍ପକୁ ଦେଖିଲେ

॥

ଦୂରେ ନିରେଖି ନାଗକୁଳ

।

ଅମୃତ କଲେ ବର୍ଷାଜଳ

॥

ଜନ୍ତୁଙ୍କୁ କରାଇଲେ ପାନ

।

ଅଦ୍ଭୁତ ଗତି ଭଗବାନ

॥

ଅମ୍ବିକା ବନେ ଗୋପୀଜନେ

।

ଶୟନେ ନିଶି ଅର୍ଦ୍ଧମାନେ

॥

ଅଗ୍ନି ବେଢ଼ିଲା ବନେ ଆସି

।

ପ୍ରଳୟାନଳ ପ୍ରାୟେ ଗ୍ରାସି

॥

ଅନଳ ଦେଖି ନନ୍ଦବଳା

।

ବଦନ ଲୁଚାଅ ବୋଇଲା

॥

ଡରେ ଲୁଚାଇଲେ ବଦନ

।

ଗୋବିନ୍ଦ କଲେ ଅଗ୍ନିପାନ

॥

ମାତାର କୋଳେ ବସିଥିଲେ

।

ଚୁମ୍ୱନେ ମୁଖ ବିସ୍ତାରିଲେ

॥

ଗୋପୀ ଚାହିଁଲେ ତା ବଦନ

।

ଉଦରେ ଅଶେଷ ଭୁବନ

॥

ବରୁଣପୁର ଦଇତ୍ୟାରି

।

ନନ୍ଦର ବନ୍ଦୀ ମୋକ୍ଷ କରି

॥

ସେ ପୁଣି ବଳଦେବ ସଙ୍ଗେ

।

ବନ ବିହାର ଶିଶୁ ରଙ୍ଗେ

॥

ବ୍ୟୋମା ଅସୁର ମାୟା କଲା

।

ଗୋପାଳ ପୁଅଙ୍କୁ ହରିଲା

॥

ଗିରି ଗହ୍ୱରେ ନେଇ ଥୋଇ

।

ଦ୍ୱାର ରୁନ୍ଧିଲା ଶିଳାଦେଇ

॥

ତାହା ଜାଣିଲେ ଚକ୍ରପାଣି

।

ବନ୍ଦିରୁ ଗୋପସୁତ ଆଣି

॥

ଅସୁର ଜୀବନ ହରିଲେ

।

ପୁଣି ଅଦ୍ଭୁତ କର୍ମ କଲେ

॥

ବରୁଣପୁର ଯେତେବଳେ

।

ନନ୍ଦକୁ ଆଣିଲେ ଗୋକୁଳେ

॥

ଗୋପାଳେ ବରୁଣ ଭୁବନ

।

ଦେଖିବା ଅର୍ଥେ କଲେ ମନ

॥

ତାହାଙ୍କୁ ନିଦ୍ରାବଳେ ନେଇ

।

ବରୁଣ ଭୁବନ ଦେଖାଇ

॥

ପୁଣି ଦୟାରେ ଭଗବାନ

।

ଦେଖାଇ କୁବେର ଭୁବନ

॥

ଗୋପାଳେ ନନ୍ଦ ଗୋପମେଳେ

।

ଇନ୍ଦ୍ର ଉତ୍ସବ ଯଜ୍ଞକାଳେ

॥

ଗୋବିନ୍ଦ ବାକ୍ୟେ ଯଜ୍ଞ ଭାଜି

।

ପର୍ବତ ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ ପୂଜି

॥

ଇନ୍ଦ୍ର ବରଷେ କୋପ କରି

।

ପ୍ରଳୟ କାଳେ ଯେହ୍ନେ ବାରି

॥

ତା ଦେଖି କୃଷ୍ଣ ଦୟା ଚିତ୍ତେ

।

ଗୋରୁ ଗୋପାଳଙ୍କ ସହିତେ

॥

ସପ୍ତ ବରଷର କୁମର

।

ହସ୍ତେ ଉପାଡ଼ି ଗିରିବର

॥

ଛତ୍ର ଆକାରେ ବାମ କରେ

।

ଧଇଲେ ଅଙ୍ଗୁଳି ଉପରେ

॥

ସପତ ଦିନ ବୃଷ୍ଟି କଲା

।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କରେ ଗିରି ଥିଲା

॥

ଭୟେ ଚିନ୍ତଇ ସୁରରାୟେ

।

ଶରଣ ଗଲା କୃଷ୍ଣ ପାୟେ

॥

ଗୋରୁ ବାଳକ ଘେନି ସଙ୍ଗେ

।

ପୁଜିଲା କୃଷ୍ଣ ପାଦଯୁଗେ

॥

ଗୋବିନ୍ଦ ନାମ ଦେଇ ଗଲା

।

ସନ୍ତୋଷେ ପୁରେ ପ୍ରବେଶିଲା

॥

ପୁଣି ଶରତ ଋତୁକାଳେ

।

ଗୋବିନ୍ଦ ମାୟା ଯୋଗବଳେ

॥

ରାତ୍ରେ ଶଶାଙ୍କ ଛବି ଚାହିଁ

।

ରାସ ଉତ୍ସବେ ଭାବଗ୍ରାହୀ

॥

ମଧୁର ବେଣୁନାଦ ଗୀତେ

।

ମନ ମୋହିଲେ କାମାରତେ

॥

ଅନଙ୍ଗ ମୋହେ ବ୍ରଜନାରୀ

।

ଗୋବିନ୍ଦ ସଙ୍ଗେ କ୍ରୀଡ଼ା କରି

॥

ଶୁଣି ଗୋବିନ୍ଦ ବେଣୁସ୍ୱନ

।

ମିଳିଲା କୁବେର ନନ୍ଦନ

॥

ଗୋପୀଙ୍କି ଗିଳିବାର ଆଶେ

।

ସର୍ପ ଯେ ଥିଲା ବନଦେଶେ

॥

ତାହାଙ୍କୁ ଦେଖି ବେଣୁଧର

।

ପାଦ ପ୍ରହାରେ କଲେ ଚୂର

॥

ମଣି ହରିଲେ ତାର ଶିରୁ

।

ଅଶେଷ ଜନ ପିତାଗୁରୁ

॥

ଦର୍ଶନେ ସର୍ପ ଦେହ ଗଲା

।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ଶାପୁଁ ନିସ୍ତରିଲା

॥

ପ୍ରଳମ୍ବା ଅଘା ବକାସୁର

।

କେଶୀ ଧେନୁକା ଷଣ୍ଢାବୀର

॥

ମୁଷ୍ଟିକ ମଲ୍ଲ କୁବଳୟା

।

କଂସ ଯବନ ଘୋରମାୟା

॥

ନାରକା ଶାଲୁ ପୁଣ୍ତରୀକ

।

କପି ବୈଖାଳ ଦନ୍ତବକ୍ର

॥

ସପତ ଷଣ୍ଢା ବିଦୁରଥ

।

ସମ୍ବର ରୁକ୍ମିଣୀର ଭ୍ରାତ

॥

କାଳ ଦମନ କୁରୁବୀରେ

।

ଦୁଷ୍ଟ ଦୁର୍ଜୟ ସେ ଅସୁରେ

॥

ଏହାଙ୍କୁ ସମରେ ନିବାରି

।

ଭୀମ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ସଙ୍ଗେ କରି

॥

ପରମପଦେ ଦେଲେ ସ୍ଥାନ

।

ମାୟା ମନୁଷ୍ୟ ଭଗବାନ

॥

ଏ କଳିକାଳ ସର୍ପ ବଳେ

।

ପ୍ରାଣୀଏ ଚେତନା ଚଞ୍ଚଳେ

॥

ଭକ୍ତି ଯେ ନ ପାରନ୍ତି ଧରି

।

ଚଞ୍ଚଳ ଚିତ୍ତ ଦେଖି ହରି

॥

ଜନ୍ମିଲା ବ୍ୟାସ ରୂପ ଧରି

।

ଅଶେଷ ସ୍ତୃତି ଶ୍ରୁତି କରି

॥

ବେଦ ବୃକ୍ଷକୁ ଶାଖା କଲେ

।

ଏକୁ ଅନେକ ବୁଦ୍ଧି ବଳେ

॥

ଅସୁରେ ତେଜି ବେଦ ମାର୍ଗେ

।

ମାୟା ବିମାନେ କଳିଯୁଗେ

॥

ତାହାଙ୍କ ନିସ୍ତାର ଯେମନ୍ତେ

।

ଦୃଶ୍ୟ ଅଦୃଶ୍ୟ ଶୂନ୍ୟ ପଥେ

॥

କରିଲେ ବହୁ ଜନହିତ

।

ସେ କଥା ଜାଣି ଜଗନ୍ନାଥ

॥

କପଟେ ମାୟା ମୋହପାଶେ

।

ପାଷାଣ୍ତ ମାର୍ଗ ଉପଦେଶେ

॥

ଅଜ୍ଞାନୀ ମଦେ ନ ବୁଝିବେ

।

ସୁଜନ ଜନଙ୍କୁ ହିଂସିବେ

॥

ବିଷ୍ଣୁ ସ୍ମରଣ ଗୁଣ କଥା

।

ନ କରି ଅନ୍ୟମାର୍ଗେ ଚିନ୍ତା

॥

ଦ୍ୱିଜେ ପାଷଣ୍ତ ଆଚରିବେ

।

ସ୍ୱଧର୍ମ ଯଜ୍ଞ ନ କରିବେ

॥

ରାଜା ହୋଇବେ ଶୂଦ୍ର ଜନେ

।

ପ୍ରଜା ପାଳିବେ କର ଧନେ

॥

ଯେ ସ୍ୱାହା ସ୍ୱଧା ବଷଟ୍‌କାର

।

ଛାଡ଼ି କରିବେ ଦୂରାଚାର

॥

ଏ କର୍ମ ଦେଖି କଳ୍‌କୀ ରୂପେ

।

ଅଶ୍ୱ ଆରୋହି ମହାକୋପେ

॥

ଖଡ଼୍‌ଗେ ସଂହାରି ବେନି ହସ୍ତେ

।

ପାଷାଣ୍ଡ ଜନ ଏ ଜଗତେ

॥

ଶେଷେ ସ୍ଥାପିବେ ଧର୍ମ ପଥେ

।

ସେବକ ଜନ ଏ ଜଗତେ

॥

ଯେ ସ୍ୱାର୍ଥ ତପ ବ୍ରହ୍ମ ଗତି

।

ନବ ଋଷି ଯେ ପ୍ରଜାପତି

॥

ଯେ ଜ୍ଞାନ ଅର୍ଥ ତପ କାମ

।

ଯଜ୍ଞ ସମ୍ଭାର ଅନୁପମ

॥

ଅମରଗଣେ ରାଜାଗଣ

।

ସଂହାରେ ଅଧର୍ମ କାରଣ

॥

ହର ହରଇ ତିନିପୁର

।

ଯେ ସର୍ବ ବିଷ୍ଣୁର ଶରୀର

॥

ଏଣୁ ସେ ମାୟାରୂପ ଧରେ

।

କଳ୍ପ କଳ୍ପାନ୍ତେ ସୃଷ୍ଟିକରେ

॥

ସେ ବିଷ୍ଣୁ ମହିମା ସଂସାରେ

।

କେ ପୁଣ ସଂଖ୍ୟା କରିପାରେ

॥

ଯେ କବି ଭୂମି ରେଣୁ ଗଣି

।

ସେହୁ ନ ପାରିବେ ପ୍ରମାଣି

॥

ସେ ବିଷ୍ଣୁ ପଦ୍ମପାଦ ଘାତେ

।

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଫାଟିଲା ତୁରିତେ

॥

ସ୍ୱର୍ଧୁନି ଛାଡ଼ି ଭୂମିଗତେ

।

ଆକାଶୁ ପଡ଼ନ୍ତେ ତୁରିତେ

॥

ନିଜ ଶରୀରେ ତା ରଖିଲା

।

ସେ ଘୋଷେ ପ୍ରକୃତି କମ୍ପିଲା

॥

ଏମନ୍ତ ହରିର ମହିମା

।

କେ ଜାଣିପାରେ ଗୁଣ ସୀମା

॥

ତୋର ଅଗ୍ରଜ ମୁନି ଶାନ୍ତ

।

ସେ କାହିଁ ପାଇବ ତା ଅନ୍ତ

॥

ବ୍ରହ୍ମ ଶଙ୍କର ନ ପ୍ରମାଣେ

।

ଅପରେ କେବା ତାହା ଜାଣେ

॥

ବାସୁକୀ ଅୟୁତ ବଦନେ

।

ସମତା ନୁହେଁ ଗୁଣଗାନେ

॥

ଏବେ ନାରଦ ଶୁଣ ଧୀରେ

।

ଯେବା ତରିଲେ ମାୟାଘୋରେ

॥

ତା ମାୟା ଜାଣି ଚିତ୍ତ ଡ଼ରେ

।

ସେ ଯେ ସଂସାରୁ ତରିଗଲେ

॥

ମୁହିଁ ଜଣାଇ ମାୟା ତାର

।

ତୁ ଜାଣୁ ଜାଣଇ ଶଙ୍କର

॥

ପ୍ରହ୍ଲାଦ ଜାଣେ ଅନ୍ତର୍ଗତେ

।

ମନୁ ଯେ କୁଟୁମ୍ବ ସହିତେ

॥

ପ୍ରାଚୀବରହି ଚତୁରଙ୍ଗ

।

ଧ୍ରୁବ ଈକ୍ଷ୍ୱାକୁ ମୁଚୁକୁନ୍ଦ

॥

ବିଧେୟ ସୋମପୁତ୍ର ଗାଧି

।

ରଘୁ ଅମ୍ବରୀଷ ସୁବୁଦ୍ଧି

॥

ଗୟା ନହୁଷ ଆଦି ଯେତେ

।

ଶୁଣ ନାରଦ କହୁ ତୋତେ

॥

ମାନ୍ଧାତା ନହୁସୁତ ଧନୁ

।

ଶିରେ ତରନ୍ତି ଗଙ୍ଗାସୂନୁ

॥

ଯେ ବେଦମତୀ ବଳି ରାଜା

।

ରାୟ ଦିଲ୍ଲୀପର ତନୁଜା

॥

କେବଳ ପିପଲାଦ ଶିବ

।

ସାରସ୍ୱତ ସଙ୍ଗେ ଉଦ୍ଧବ

॥

ଯେ ପରାଶର ଭୁରିଶେଣ

।

ରାବଣ ଭ୍ରାତା କୁମ୍ଭକର୍ଣ୍ଣ

॥

ବାମନ ବିପ୍ର ଦେବଦତ୍ତ

।

ବିଦୁର ସୁତ ସେ ବିପଥ

॥

ବ୍ରାହ୍ମଣ ଶୂଦ୍ର ଦେବ ତୁଲେ

।

ବିଷ୍ଣୁ ମାୟାରୁ ତରିଗଲେ

॥

ଶୁଣ ସୁଜନେ ଶୂଦ୍ରନାରୀ

।

ଶବଦ ତୁଲେ ଗଲେ ତରି

॥

ଅଦ୍ଭୁତ କର୍ମ ତାହାଙ୍କର

।

ଯେ ଭାବେ ନାହିଁ ପରାପର

॥

ନିତ୍ୟ ପ୍ରଶାନ୍ତ ସେ ନିର୍ଭୟେ

।

ପ୍ରବୋଧି ମାତ୍ର ତାର ଦେହେ

॥

ସେ ସୂକ୍ଷ୍ମ ସର୍ବ ଘଟେ ସମ

।

ରୂପ ଅରୂପ ସର୍ବଧାମ

॥

ଶିବ ନ ପାରେ ଯାହା କହି

।

ଅନ୍ୟାନ୍ୟ କ୍ରିୟାଯୋଗେ ନାହିଁ

॥

ଯାର ସମ୍ମୁଖେ ଭଗବତୀ

।

ଲାଜେ ପଳାଇ ଶିର ପୋତି

॥

ନିଜ ସ୍ୱରୂପ ତାର ଚିନ୍ତି

।

ପରମ ପୁରୁଷ ବୋଲାନ୍ତି

॥

ଅଜସ୍ର ସୁଖ ସେ ବିଶୋକ

।

ନାହିଁ ତାହାର ରୂପରେଖ

॥

ଯାହାର ପାଦ ଦୃଢ଼ ଚିତ୍ତେ

।

ଯୋଗଧାରଣେ ଅନ୍ତର୍ଗତେ

॥

ଭାବି ଛାଡ଼ନ୍ତି ସର୍ବ ତାପ

।

ସମୁଦ୍ର ତଟେ ଯେହ୍ନେ କୂପ

॥

ସେ ହରି କୈବଲ୍ୟର ନାଥ

।

ଭାବ ସ୍ୱଭାବେ ଏ ଜଗତ

॥

କହଇ ସର୍ବ ଦେହେ ବସେ

।

ସମିଧ ସ୍ୱଭାବେ ପ୍ରବେଶେ

॥

ଦେହ ବିଯୋଗେ କାଳ ଦେହୀ

।

ଗଗନ ପ୍ରାୟ ଶୂନ୍ୟେ ରହି

॥

ହେ ପୁତ୍ର କହିଲି ମୁଁ ତୋତେ

।

ହରି ମହିମା ଭାଗବତେ

॥

ସତ ଅସତ ରୂପ ସେହି

।

ମାୟା ଅଶେଷ ଦେହ ବହି

॥

କରଇ ଆତ୍ମ ଖେଳା ଲୀଳା

।

ତାର ଚରିତ ଭବଭେଳା

॥

ଏ ଭାଗବତ ଧର୍ମ ଯେତେ

।

ଗୋବିନ୍ଦ କହିଲେ ଯେ ମୋତେ

॥

ସର୍ବ ସମ୍ପଦର ଏ ମୂଳ

।

ଅଶେଷ ଧର୍ମ ଯଜ୍ଞଫଳ

॥

ଏହା ବିସ୍ତାରି କହ ମୁଖେ

।

ସଂସାରୁ ତରିବେ ତା ସୁଖେ

॥

ଯେମନ୍ତେ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ଚିତ୍ତ

।

ବିଷ୍ଣୁ ବିଷୟେ ଅବିରତ

॥

ଯେମନ୍ତେ ନାଶେ ଶୋକ ମୋହ

।

ଇତି ସଙ୍କଳ୍ପେ ତାତ କହ

॥

ମାୟା ନ ଲାଗେ ତାର ଚିତ୍ତ

।

ସେ ଦୃଢେ ସୁଖେ ଅବିରତ

॥

ବର୍ଣ୍ଣଇ ଈଶ୍ୱରର ମାୟା

।

ସେ ଶୁଣେ ଯାରେ ତାର ଦୟା

॥

ଏମନ୍ତ ଭାଗବତ ବାଣୀ

।

ନାରଦ ବ୍ରହ୍ମା ମୁଖୁଁ ଶୁଣି

॥

ମନ ଆନନ୍ଦେ କୃତକୃତ୍ୟ

।

କହଇ ଦାସ ଜଗନ୍ନାଥ

॥

ରାଜୋବାଚ

ଶୁକ ଚରଣେ ଦେଇ ଚିତ୍ତ

।

ଆନନ୍ଦେ କହେ ପରୀକ୍ଷିତ

॥

ନାରଦ ଆଗେ ବ୍ରହ୍ମା ଯେତେ

।

ବିଷ୍ଣୁ ମହିମା ଭାଗବତେ

॥

କହିଲେ ଜନ ଉପକାରେ

।

ସେ କଥା ଶୁଣି ପ୍ରାଣୀ ତରେ

॥